فخن

لغت نامه دهخدا

فخن. [ ف َ خ َ ] ( اِ ) میان و درون باغ. ( برهان ) :
فخن باغ بین ز ابر و ز نم
گشته چون عارض بتان خرم.

دقیقی.

( اسم ) میان باغ صحن روضه .

درون و میان باغ: فخن باغ بین ز ابر و ز نم / گشته چون عارض بتان خرم (دقیقی: ۱۰۳ ).

حیاط.