فخرالدین حجازی

فخرالدین حجازی به سال ۱۳۰۸ در شهر سبزوار متولد شد. پدرش شیخ محمد حجازی از روحانیون شهر بود. او پس از اخذ دیپلم درجه کارشناسی اش را در رشته ادبیات از دانشگاه فردوسی اخذ کرد و در عین حال به طور هم زمان به تحصیلات حوزوی هم پرداخت. او پس از کسب درجه لیسانس در دبیرستانهای سبزوار مشغول به تدریس شد. حجازی از زمان دانشجویی از شاگردان محمدتقی شریعتی محسوب می شد که در درس های اسلامی و تفسیر قرآن او شرکت می کرد. همچنین رابطه خوبی با علی شریعتی داشت.
حجازی فعالیت های سیاسی اش را از سالهای نخست وزیری مصدق در انجمن تبلیغات اسلامی مشهد شروع کرد. در این دوران او همراه با یارانش هفته نامه ای با عنوان جلوه حقیقت در سبزوار انتشار دادند که امتیاز آن به پدر حجازی تعلق داشت. پس از سقوط مصدق او مدتی در شهر رشت تبعید شد. پس از آن از سبزوار به مشهد منتقل شد و هم زمان با تدریس در دبیرستانهای مشهد به تدریس در دبیرستان آستان قدس رضوی و فعالیت در این مؤسسه پرداخت. او همچون دیگر فعالان مذهبی مشهدی، به سید محمدهادی میلانی نزدیک بود. پس از حاضر نشدن به همکاری با ساواک و تبلیغ برای نظام پهلوی در آستان قدس به توصیه میلانی به تهران رفت. در آنجا با حمایت مالی میلانی مؤسسه ای انتشاراتی بنام بعثت را برای چاپ کتاب های مذهبی به راه انداخت. فخرالدین حجازی از زمان اقامت در مشهد به دلیل قدرت بیان فراوان و تسلطی که بر سخنوری داشت به عنوان یکی از سخنرانان مشهور مذهبی مطرح شد. پس از آنکه به تهران منتقل شد، همراه با تدریس در دبیرستان به سخنرانی های مذهبی پرداخت. او از نخستین سخنرانان حسینیه ارشاد بود. فخرالدین حجازی به سخنرانی های تند و آتشین در انتقاد از وضعیت سیاسی و اجتماعی ایران که با لحنی گیرا و پرهیجان ایراد می شد شهرت داشت. از این رو هیئت مدیره حسینیه ارشاد برای مهار کردن یا پایان دادن به سخنرانی های او تحت فشار ساواک قرار داشت. برخی از روحانیون به خصوص محمدتقی فلسفی از مخالفان جدی حجازی بودند. لازم است ذکر شود که او با صورت تراشیده و کت و شلوار از مبلغان مذهبی با چهره متمایز محسوب می شد. با فشار ساواک، فخرالدین حجازی سرانجام از آبان ۱۳۴۷ به سخنرانی در حسینیه ارشاد پایان داد. او برخی از روحانیون را در این ماجرا مقصر می دانست. او به سخنرانی های خود با همان لحن سابق در مساجد و محافل مذهبی دیگر ادامه داد. در ۲۵ بهمن ۱۳۵۱ پس از یکی از سخنرانیهایش دستگیر می شود. او تا زمان پیروزی انقلاب دست کم دو بار دیگر مورد بازجویی قرار می گیرد و هر از گاهی از سخنرانیهایش جلوگیری می شود ولی همچنان فعالیت خود را تداوم می بخشد.