[ویکی نور] فخرالدین ابوعبداللّه محمّد بن عمر بن حسین رازی شافعی (543-606 ق) عالم بزرگ، متکلم، فقیه و مفسر ایرانی است. معروفترین اثر او کتاب مفاتیح الغیب مشهور به تفسیر کبیر فخر رازی است که از مفصل ترین تفاسیر قرآن است.
امام فخرالدین ابوعبدالله محمد بن عمر بن حسین بن حسن بن علی تیمی طبرستانی مشهور به ابن خطیب رازی و امام المشککین از بزرگان متکلمین و خطبا و فیلسوف مشهور سده ششم هجری در 25 رمضان سال 543 یا 544 در شهر ری زاده شد. محمد بن عمر فخر رازی یکی از مشاهیر علمی و ادبی اسلام شمرده می شود که در عصر خود از بزرگترین علما و حکمای اسلام بوده و در علوم معقول و منقول یعنی فلسفه، کلام، ریاضیات و فقه و اصول، تفسیر قرآن و ادبیات استاد، صاحب نظر و مرجع فضلای زمان محسوب می شده است.
علوم فقه و اصول و کلام اولیه را نزد پدرش آموخت و پس از وفات پدر به شهر ری سفر نموده و نزد کمال سمعانی رفت واو را به عنوان مرشد و استاد برگزید. پس از مدتی جهت تکمیل دروس، به مراغه سفر نمودو علم کلام و حکمت را نزد مجدالدین جیلی که از بزرگان فن بود آموخت
رازی مدتی به سفر رفت و در خوارزم و ماوراء النهر به دلیل بیان مطالبی بر خلاف مذهب مردم آنجا، از شهر اخراج شده به هرات رفت. در آنجا مورد اکرام و احترام سلاطین غوری قرار گرفت و سلطان غیاثالدین محمد غوری مسجد جامع بزرگ و مدرسه جامع هرات را برای مجالس پند و درس امام فخر رازی بنا نهاد.
فخر رازی به دلیل آنکه دو پسرش داماد یکی از ثروتمندان ری بودند، از وضع مالی خوبی برخوردار بود.
او در موضوعات مختلفی از خود آثاری بر جای گذاشته که از آن جمله تفسیر کبیر با عنوان مفاتیح الغیب و همچنین کتابی در بیان انساب آل ابی طالب با عنوان الشجرة المبارکة فی أنساب الطالبیة است. برخی دیگر از کتب وی چنین است: ارشاد النظائر إلی لطائف الأسرار، تهذیب الدلائل و عیون المسائل، الزبده و المحصّل که این چهار کتاب در علم کلام نوشته شده است. مؤاخذات علی النحاة، تحصیل الحق، عیون المسائل التجاریّة، البیان و البرهان، نهایة الإیجاز فی درایة الإعجاز، نهایةالعقول، المطالب العالیه، رسالة فی النبّوات، الخمسین فی اصول الدین، اسرار النجوم، المحصول در علم اصول فقه، إحکام الأحکام، الریاض المونقة، رسالة فی النفس، الأربعین فی اصول الدین، لباب الإشارات.
امام فخرالدین ابوعبدالله محمد بن عمر بن حسین بن حسن بن علی تیمی طبرستانی مشهور به ابن خطیب رازی و امام المشککین از بزرگان متکلمین و خطبا و فیلسوف مشهور سده ششم هجری در 25 رمضان سال 543 یا 544 در شهر ری زاده شد. محمد بن عمر فخر رازی یکی از مشاهیر علمی و ادبی اسلام شمرده می شود که در عصر خود از بزرگترین علما و حکمای اسلام بوده و در علوم معقول و منقول یعنی فلسفه، کلام، ریاضیات و فقه و اصول، تفسیر قرآن و ادبیات استاد، صاحب نظر و مرجع فضلای زمان محسوب می شده است.
علوم فقه و اصول و کلام اولیه را نزد پدرش آموخت و پس از وفات پدر به شهر ری سفر نموده و نزد کمال سمعانی رفت واو را به عنوان مرشد و استاد برگزید. پس از مدتی جهت تکمیل دروس، به مراغه سفر نمودو علم کلام و حکمت را نزد مجدالدین جیلی که از بزرگان فن بود آموخت
رازی مدتی به سفر رفت و در خوارزم و ماوراء النهر به دلیل بیان مطالبی بر خلاف مذهب مردم آنجا، از شهر اخراج شده به هرات رفت. در آنجا مورد اکرام و احترام سلاطین غوری قرار گرفت و سلطان غیاثالدین محمد غوری مسجد جامع بزرگ و مدرسه جامع هرات را برای مجالس پند و درس امام فخر رازی بنا نهاد.
فخر رازی به دلیل آنکه دو پسرش داماد یکی از ثروتمندان ری بودند، از وضع مالی خوبی برخوردار بود.
او در موضوعات مختلفی از خود آثاری بر جای گذاشته که از آن جمله تفسیر کبیر با عنوان مفاتیح الغیب و همچنین کتابی در بیان انساب آل ابی طالب با عنوان الشجرة المبارکة فی أنساب الطالبیة است. برخی دیگر از کتب وی چنین است: ارشاد النظائر إلی لطائف الأسرار، تهذیب الدلائل و عیون المسائل، الزبده و المحصّل که این چهار کتاب در علم کلام نوشته شده است. مؤاخذات علی النحاة، تحصیل الحق، عیون المسائل التجاریّة، البیان و البرهان، نهایة الإیجاز فی درایة الإعجاز، نهایةالعقول، المطالب العالیه، رسالة فی النبّوات، الخمسین فی اصول الدین، اسرار النجوم، المحصول در علم اصول فقه، إحکام الأحکام، الریاض المونقة، رسالة فی النفس، الأربعین فی اصول الدین، لباب الإشارات.
wikinoor: فخر_رازی،_محمد_بن_عمر