فحج

لغت نامه دهخدا

فحج. [ ف َ ] ( ع مص ) بزرگ منشی نمودن. ( منتهی الارب ). تکبر. ( اقرب الموارد ). || به رفتار فحج رفتن. ( منتهی الارب ). جلو پا را به هم نزدیک و پشت پاها را از هم دور کردن. || راه رفتن افحج. ( اقرب الموارد ). رجوع به افحج شود.

فحج. [ ف َ ح َ ] ( ع مص ) رفتار که در آن پیش پایها نزدیک گذارند و پاشنه ها دور. ( منتهی الارب ). و در مغرب تباعد میان ساقین را در مرد و چهارپا گویند. ( اقرب الموارد ). || سخت دوری میان هر دو پا. ( منتهی الارب ).

پیشنهاد کاربران

فحج که نوعى از راه رفتن بود که پاها را بعرض نهند و پاى رفیق خود را در میان پاى خود آورند و امثال این اشکال از آنچه کشتى‏گیران در میان خود عمل کنند. کلیات قانون ابن سینا ( ترجمه ) ، متن، ص: 187

بپرس