فتوکرومیسم تغییر شکل برگشت پذیر یک گونه شیمیایی، توسط جذب تابش الکترومغناطیسی ( فوتو ایزومریزاسیون ) است، تغییر شکل بین دو شکل با طیف جذبی مختلف صورت می گیرد. [ ۱] [ ۲] به زبان ساده، فتوکرومیسم را می توان به عنوان یک تغییر برگشت پذیر رنگ در معرض نور توصیف کرد.
یکی از مشهورترین کاربردهای فتوکرومیک برگشت پذیر، لنزهای تغییر رنگ برای عینک آفتابی است. بزرگ ترین محدودیت در استفاده از فناوری فتوکرومیک این است که مواد نمی توانند به اندازه کافی پایدار باشند تا بتوانند هزاران ساعت در معرض نور قرار بگیرند، بنابراین کاربردهایی که نیازمند حضور طولانی مدت در فضای باز باشند، در حال حاضر مناسب نیستند.
سرعت تغییر رنگ های مواد فتوکرومیک به سختی محیط اطراف رنگ، بسیار وابسته است. در نتیجه، آنها سریعترین سرعت تغییر در محلول و کمترین سرعت را در محیط های سخت مانند لنزهای پلیمری دارند. در سال ۲۰۰۵ گزارش شد که اتصال پلیمرهای انعطاف پذیر با دمای پایین انتقال شیشه ( به عنوان مثال سیلوکسان ها یا پلی ( بوتیل اکریلات ) ) به رنگ ها باعث می شود که آنها با سرعت بسیار بیشتری در یک لنز سفت و سخت تغییر کنند. [ ۳] [ ۴] برخی از اسپیرواکسازین ها با پلیمرهای سیلوکسان متصل شده در سرعتی نزدیک به سرعت محلول تغییر می کنند، حتی اگر در یک ماتریس لنز سخت باشند.
واحدهای فتوکرومیک به طور گسترده ای در شیمی فوق مولکولی استفاده شده است. توانایی آنها در ایجاد تغییر شکل برگشت پذیر با کنترل نور به این معنی است که می توان از آنها برای ساختن یا شکستن اصول شناسایی مولکولی یا ایجاد تغییر شکل در محیط اطراف استفاده کرد؛ بنابراین، واحدهای فتوکرومیک به عنوان اجزای تغییر شکل مولکولی نشان داده شده اند. اتصال واحدهای فتوکرومیک به آنزیم ها یا کوفاکتورهای آنزیمی حتی توانایی تغییر برگشت پذیر آنزیم ها را «روشن» و «خاموش» می کند، با تغییر شکل یا جهت گیری آنها به گونه ای که عملکرد آنها کار کند یا شکست بخورد.
امکان استفاده از ترکیبات فتوکرومیک برای ذخیره اطلاعات اولین بار در سال ۱۹۵۶ توسط Yehuda Hirshberg پیشنهاد شد. [ ۵] از آن زمان، تحقیقات زیادی توسط گروه های مختلف دانشگاهی و تجاری انجام شده است، به ویژه در زمینه ذخیره سازی داده های نوری 3D که نوید دیسک هایی را می دهد که می توانند یک ترابایت داده را در خود جای دهند. در ابتدا، مسائل مربوط به واکنشهای حرارتی و خواندن مخرب این مطالعات را تحت الشعاع قرار می دهد، اما اخیراً سیستم های با ثبات تری ایجاد شده اند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفیکی از مشهورترین کاربردهای فتوکرومیک برگشت پذیر، لنزهای تغییر رنگ برای عینک آفتابی است. بزرگ ترین محدودیت در استفاده از فناوری فتوکرومیک این است که مواد نمی توانند به اندازه کافی پایدار باشند تا بتوانند هزاران ساعت در معرض نور قرار بگیرند، بنابراین کاربردهایی که نیازمند حضور طولانی مدت در فضای باز باشند، در حال حاضر مناسب نیستند.
سرعت تغییر رنگ های مواد فتوکرومیک به سختی محیط اطراف رنگ، بسیار وابسته است. در نتیجه، آنها سریعترین سرعت تغییر در محلول و کمترین سرعت را در محیط های سخت مانند لنزهای پلیمری دارند. در سال ۲۰۰۵ گزارش شد که اتصال پلیمرهای انعطاف پذیر با دمای پایین انتقال شیشه ( به عنوان مثال سیلوکسان ها یا پلی ( بوتیل اکریلات ) ) به رنگ ها باعث می شود که آنها با سرعت بسیار بیشتری در یک لنز سفت و سخت تغییر کنند. [ ۳] [ ۴] برخی از اسپیرواکسازین ها با پلیمرهای سیلوکسان متصل شده در سرعتی نزدیک به سرعت محلول تغییر می کنند، حتی اگر در یک ماتریس لنز سخت باشند.
واحدهای فتوکرومیک به طور گسترده ای در شیمی فوق مولکولی استفاده شده است. توانایی آنها در ایجاد تغییر شکل برگشت پذیر با کنترل نور به این معنی است که می توان از آنها برای ساختن یا شکستن اصول شناسایی مولکولی یا ایجاد تغییر شکل در محیط اطراف استفاده کرد؛ بنابراین، واحدهای فتوکرومیک به عنوان اجزای تغییر شکل مولکولی نشان داده شده اند. اتصال واحدهای فتوکرومیک به آنزیم ها یا کوفاکتورهای آنزیمی حتی توانایی تغییر برگشت پذیر آنزیم ها را «روشن» و «خاموش» می کند، با تغییر شکل یا جهت گیری آنها به گونه ای که عملکرد آنها کار کند یا شکست بخورد.
امکان استفاده از ترکیبات فتوکرومیک برای ذخیره اطلاعات اولین بار در سال ۱۹۵۶ توسط Yehuda Hirshberg پیشنهاد شد. [ ۵] از آن زمان، تحقیقات زیادی توسط گروه های مختلف دانشگاهی و تجاری انجام شده است، به ویژه در زمینه ذخیره سازی داده های نوری 3D که نوید دیسک هایی را می دهد که می توانند یک ترابایت داده را در خود جای دهند. در ابتدا، مسائل مربوط به واکنشهای حرارتی و خواندن مخرب این مطالعات را تحت الشعاع قرار می دهد، اما اخیراً سیستم های با ثبات تری ایجاد شده اند.
wiki: فتوکرومیسم