[ویکی فقه] عبدالملک بن مروان (۲۶ق ـ ۸۶ق.) پنجمین خلیفه اموی است که پس از مرگ پدرش مروان بن حکم در سال ۶۵ق به خلافت رسید و به مدت ۲۱ سال خلافت کرد، فتوحاتی که در این دوره اتفاق افتاده است با افول روبرو بوده است.
فتوحات در دوران حکومت عبدالملک بن مروان از جوشش و درخشش خاصی برخوردار نیست و این دوران در مقایسه با دوره های پیشینِ حکومت امویان، از افول چشم گیری در مورد فتوحات برخوردار است. در فاصلۀ سال های ۶۵ تا ۶۶ (ه. ق) نه تنها در شرق، بلکه در اکثر قلمرو حکومت امویان عدم وجود فتوحات جدید قابل ملاحظه و آشکار است. دلیل این مسئله را باید در مشکلات و موانع حکومت امویان در این دوره جستجو کرد. قیام ها و جنبش های به وقوع پیوسته در این دوران هم چون، قیام مختار در کوفه، مشکل حکومت عبدالله بن زبیر در مکه و جنگ با نیروهای وی، مشکل خوارج در ، قیام هایی همچون قیام مطرف بن مغیره و... موانعی را برای پیش برد حرکت فتوحات در این دوره به وجود آوردند و باعث شدند تا امویان به جای پرداختن به فتح قلمرو مناطق دیگر، بیشتر به فکر تثبیت حکومت و موقعیت خویش باشند. اما با این وجود فتوحاتی در این دوران به وقوع پیوست.
فتح ختل
در سال ۸۰ (ه. ق) مهلب بن ابی صفره با گذر از رود بَلخ، در کنار کَشّ اردو زد. پس از آن به سوی ختّل حرکت کرد تا این شهر را فتح نماید، اما پادشاه ختّل از درِ دوستی با مهلب وارد شد و با او صلح کرد و مهلب صلح او را پذیرفت. مهلب پس از صلح با ختّل، فرزند خود حبیب را به منظور فتح بخارا راهی این منطقه نمود. حبیب به سوی بخارا حرکت کرد، اما در طی راه و در روستایی با نیروهای بخارا که بالغ بر چهار هزار نفر بودند، درگیر شد و پس از شکست نیروهای بخارا، روستا را به آتش کشید و به سوی پدرش بازگشت.
جنگ با رتبیل
در همین سال و پس از مرگ عبیدالله بن ابی بکره (حاکم سجستان)، حجاج بن یوسف از عبدالملک درخواست جنگ با رتبیل حاکم سیستان را نمود و عبدالملک با این درخواست او موافقت نمود. بر همین اساس، حجاج، عبدالرحمن بن محمد بن اشعث را به فرماندهی سپاهی مجهز به سوی سیستان روانه کرد. عبدالرحمن حرکت خود را آغاز کرد و به سیستان وارد شد و از مردم آن دیار برای جنگ با رتبیل درخواست یاری کرد و به همراه اهل سیستان به منظور سرکوب رتبیل روانه شد. عبدالرحمن به سرزمین رتبیل وارد شد و با ورود به سیستان، مناطقی را به تصرف خود درآورد، اما از پیشروی بیشتر در سرزمین رتبیل خودداری نمود.
آغاز فتوحات روم
...
فتوحات در دوران حکومت عبدالملک بن مروان از جوشش و درخشش خاصی برخوردار نیست و این دوران در مقایسه با دوره های پیشینِ حکومت امویان، از افول چشم گیری در مورد فتوحات برخوردار است. در فاصلۀ سال های ۶۵ تا ۶۶ (ه. ق) نه تنها در شرق، بلکه در اکثر قلمرو حکومت امویان عدم وجود فتوحات جدید قابل ملاحظه و آشکار است. دلیل این مسئله را باید در مشکلات و موانع حکومت امویان در این دوره جستجو کرد. قیام ها و جنبش های به وقوع پیوسته در این دوران هم چون، قیام مختار در کوفه، مشکل حکومت عبدالله بن زبیر در مکه و جنگ با نیروهای وی، مشکل خوارج در ، قیام هایی همچون قیام مطرف بن مغیره و... موانعی را برای پیش برد حرکت فتوحات در این دوره به وجود آوردند و باعث شدند تا امویان به جای پرداختن به فتح قلمرو مناطق دیگر، بیشتر به فکر تثبیت حکومت و موقعیت خویش باشند. اما با این وجود فتوحاتی در این دوران به وقوع پیوست.
فتح ختل
در سال ۸۰ (ه. ق) مهلب بن ابی صفره با گذر از رود بَلخ، در کنار کَشّ اردو زد. پس از آن به سوی ختّل حرکت کرد تا این شهر را فتح نماید، اما پادشاه ختّل از درِ دوستی با مهلب وارد شد و با او صلح کرد و مهلب صلح او را پذیرفت. مهلب پس از صلح با ختّل، فرزند خود حبیب را به منظور فتح بخارا راهی این منطقه نمود. حبیب به سوی بخارا حرکت کرد، اما در طی راه و در روستایی با نیروهای بخارا که بالغ بر چهار هزار نفر بودند، درگیر شد و پس از شکست نیروهای بخارا، روستا را به آتش کشید و به سوی پدرش بازگشت.
جنگ با رتبیل
در همین سال و پس از مرگ عبیدالله بن ابی بکره (حاکم سجستان)، حجاج بن یوسف از عبدالملک درخواست جنگ با رتبیل حاکم سیستان را نمود و عبدالملک با این درخواست او موافقت نمود. بر همین اساس، حجاج، عبدالرحمن بن محمد بن اشعث را به فرماندهی سپاهی مجهز به سوی سیستان روانه کرد. عبدالرحمن حرکت خود را آغاز کرد و به سیستان وارد شد و از مردم آن دیار برای جنگ با رتبیل درخواست یاری کرد و به همراه اهل سیستان به منظور سرکوب رتبیل روانه شد. عبدالرحمن به سرزمین رتبیل وارد شد و با ورود به سیستان، مناطقی را به تصرف خود درآورد، اما از پیشروی بیشتر در سرزمین رتبیل خودداری نمود.
آغاز فتوحات روم
...
wikifeqh: فتوحات_دوره_عبدالملک_بن_مروان