تسخیر اسلامی شام ( انگلیسی: Muslim conquest of the Levant ) یا تسخیر اسلامی سوریه در نیمه آغازین قرن هفتم میلادی رخ داد، که به فتح سرزمینی مشهور به شام اشاره می کند که بعداً استان اسلامی بلاد شام مشهور گشت. نیروهای اسلامی عرب حتی پیش از مرگ محمد ( در سال ۶۳۲ میلادی ) در مرزهای جنوبی حاضر شده بودند که به غزوه مؤته در سال ۶۲۹م. منجر شده بود اما حمله واقعی در سال ۶۳۴ تحت فرماندهی جانشینان محمد، خلفای راشدین، ابوبکر و عمر بن خطاب با خالد بن ولید به عنوان اصلی ترین سردار نظامی آنها انجام شد.
... [مشاهده متن کامل]
سوریه هفت قرن قبل از تسلط مسلمانان اعراب تحت سلطه روم بود و در قرون 3، 6 و 7 بارها توسط ایرانیان ساسانی مورد هجوم قرار گرفته بود. همچنین توسط متحدان عرب ساسانی، لخمیان، مورد حمله قرار گرفته بود. در طول دوره روم، که پس از سقوط اورشلیم در سال 70 شروع شد، کل منطقه ( یهوده، سامره و جلیل ) به Palaestina تغییر نام داد که به اسقف I و II تقسیم شد. رومی ها همچنین منطقه ای از زمین شامل نقب، سینا و سواحل غربی شبه جزیره عربستان را به Palaestina Salutaris تغییر نام دادند که گاهی به آن Palaestina III یا Palaestina Tertia نیز می گفتند. بخشی از این منطقه توسط دولت تابعه عرب سمماخوس غسانیان اداره می شد.
در طول آخرین جنگ های روم و ایران، که در سال 603 آغاز شد، ایرانی ها به رهبری خسرو دوم موفق شدند بیش از یک دهه سوریه، فلسطین و مصر را اشغال کنند تا اینکه با پیروزی های هراکلیوس مجبور شدند صلح سال 628 را منعقد کنند. بنابراین، در آستانه فتوحات مسلمانان، رومیان ( یا بیزانسی ها به عنوان مورخان مدرن غربی که معمولاً به رومیان این دوره اشاره می کنند ) هنوز در حال بازسازی اقتدار خود در این سرزمین ها بودند که در برخی مناطق تقریباً برای آنها از دست رفته بود. از نظر سیاسی، منطقه سوریه شامل دو استان بود: سوریه خود از انطاکیه و حلب در شمال تا بالای دریای مرده امتداد داشت. در غرب و جنوب دریای مرده، استان فلسطین قرار داشت.
سوریه بیشتر از زبان های آرامی و یونانی با جمعیتی عرب، به ویژه در بخش های شرقی و جنوبی آن تشکیل شده بود. اعراب سوریه تا زمان مهاجرت قبیله قدرتمند غسانی از یمن به سوریه که به مسیحیت گرویدند و پس از آن بر دولتی نیمه خودمختار با پادشاه خود تحت سلطه رومیان حکومت کردند، مردمی بی نتیجه بودند. سلسله غسانیان یکی از سلسله های شاهزاده ای پرافتخار امپراتوری شد و پادشاه غسانی از پایتخت خود در بصره بر اعراب در اردن و جنوب سوریه حکومت می کرد. آخرین پادشاه غسانی که در زمان حمله مسلمانان حکومت می کرد، جبلة بن الأیهم بود.
... [مشاهده متن کامل]
سوریه هفت قرن قبل از تسلط مسلمانان اعراب تحت سلطه روم بود و در قرون 3، 6 و 7 بارها توسط ایرانیان ساسانی مورد هجوم قرار گرفته بود. همچنین توسط متحدان عرب ساسانی، لخمیان، مورد حمله قرار گرفته بود. در طول دوره روم، که پس از سقوط اورشلیم در سال 70 شروع شد، کل منطقه ( یهوده، سامره و جلیل ) به Palaestina تغییر نام داد که به اسقف I و II تقسیم شد. رومی ها همچنین منطقه ای از زمین شامل نقب، سینا و سواحل غربی شبه جزیره عربستان را به Palaestina Salutaris تغییر نام دادند که گاهی به آن Palaestina III یا Palaestina Tertia نیز می گفتند. بخشی از این منطقه توسط دولت تابعه عرب سمماخوس غسانیان اداره می شد.
در طول آخرین جنگ های روم و ایران، که در سال 603 آغاز شد، ایرانی ها به رهبری خسرو دوم موفق شدند بیش از یک دهه سوریه، فلسطین و مصر را اشغال کنند تا اینکه با پیروزی های هراکلیوس مجبور شدند صلح سال 628 را منعقد کنند. بنابراین، در آستانه فتوحات مسلمانان، رومیان ( یا بیزانسی ها به عنوان مورخان مدرن غربی که معمولاً به رومیان این دوره اشاره می کنند ) هنوز در حال بازسازی اقتدار خود در این سرزمین ها بودند که در برخی مناطق تقریباً برای آنها از دست رفته بود. از نظر سیاسی، منطقه سوریه شامل دو استان بود: سوریه خود از انطاکیه و حلب در شمال تا بالای دریای مرده امتداد داشت. در غرب و جنوب دریای مرده، استان فلسطین قرار داشت.
سوریه بیشتر از زبان های آرامی و یونانی با جمعیتی عرب، به ویژه در بخش های شرقی و جنوبی آن تشکیل شده بود. اعراب سوریه تا زمان مهاجرت قبیله قدرتمند غسانی از یمن به سوریه که به مسیحیت گرویدند و پس از آن بر دولتی نیمه خودمختار با پادشاه خود تحت سلطه رومیان حکومت کردند، مردمی بی نتیجه بودند. سلسله غسانیان یکی از سلسله های شاهزاده ای پرافتخار امپراتوری شد و پادشاه غسانی از پایتخت خود در بصره بر اعراب در اردن و جنوب سوریه حکومت می کرد. آخرین پادشاه غسانی که در زمان حمله مسلمانان حکومت می کرد، جبلة بن الأیهم بود.
