فتح بغداد

پس از تسخیر خالی از سکنه بود زیرا دولت صفوی پیش از حمله عثمانی آن شهر را ترک کرده بودند. تصرف بغداد با توجه به تسلط بر رودخانه های دجله و فرات و تجارت بین المللی و منطقه ای آن ها دستاورد قابل توجهی بود. این فتح همراه با سقوط بصره در سال ۱۵۴۶ گام مهمی به سوی پیروزی نهایی عثمانی و تصاحب بین النهرین جنوبی، دهانه رودخانه های فرات و دجله و بازکردن یک خروجی تجارت به خلیج فارس بود. نیروهای عثمانی تا سال ۱۵۳۵ در آنجا زمستان گذراندند و بر بازسازی عبادتگاه های مذهبی سنی و شیعه و پروژه های آبیاری و کشاورزی نظارت داشتند. سلیمان یکم به قسطنطنیه بازگشت. تا چند دهه امپراتوری عثمانی بر روی این نواحی تسلط داشت تا در سال ۱۶۲۳ توسط صفویان باز پس گرفته شد.