فتح المبین

فتح المبین (شهر). فتح المبین شهری از توابع بخش فتح المبین شهرستان شوش در استان خوزستان است. که پیش از این نامش شهر صرخه بود و سپس تغییر نام پیدا کرد [ ۱] [ ۲] [ ۳] این شهر به دلیل مجاورتش با یادمان کشته شدگان عملیات فتح المبین، فتح المبین نام گذاری شده است. [ ۴]
بر اساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۰، جمعیت شهر فتح المبینِ صرخه ۲۷۶۹ نفر ( ۵۹۴ خانوار ) است. [ ۵]
شهر فتح المبین که تا سال۱۳۹۰ به نام صَرخه رسمیت داشته در ۱۲ مرداد همان سال و با نامه رسمی معاون سیاسی وزیر کشور وقت، سید صولت مرتضوی به آقای حجازی استاندار وقت خوزستان، به شهر فتح المبین تغییر نام بدهد. [ ۶] شهروندان فتح المبین؛ اغلب از قبیله عربی صرخه هستند. [ ۷] [ ۸]
برای غرب کرخه، منطقهٔ صرخه با تصاویر رهبران قبیلهٔ صرخه در مضیف های خود شناخته می شود. صرخه به عنوان یکی از شهرهای بخش فتح المبین مترادف با زبان اجتماعی این مردان قرار گرفته است. صرخه در لغت به معنای فریادی با آهنگ خشم است و بنابر منابع معتبر تبارشناسی عرب، نام جد بزرگ قبیلهٔ صرخه معرفی شده است. [ ۹] بنابر دلائلی مجهول بازماندگان این شخص، با عنوان "الصرخیون " به وی منتسب شدند. این قبیله ریشه ای علوی داشته و منتسب به اهل بیت نیز هست. «قلقشندی» صرخه را با عنوان شکرة یاد کردهاست. [ ۱۰] آن ها که اشراف مکه به شمار می رفتند، [ ۱۱] در قرن دوازده میلادی و با زعامت مشیرف که از نسل قتادة بن ادریس بود به عراق مهاجرت کردند و در منطقه میسان و غرب کرخه خوزستان مستقر شدند. [ ۱۲] قبیلهٔ بنی لام آل عبدالخان در قرن چهاردهم با قبیله صرخه هم پیمان شد. به گفته مستشرقی آلمانی، صرخه در غرب کرخه ۸۰۰ چادر منصوب داشت. در دو صده اخیر صرخه ایها تصمیم بر یکجانشینی گرفتند و سرانجام در محل کنونی شهر فتح المبین مستقر شدند. بنابر گفته ها شخصی به نام "عزیز بن ماهور " کلنگ منطقهٔ صرخه را بر زمین زد. همچنین افراد این قبیله با توجه به گرایششان به تشیع، در طول تاریخ ارتباط تنگاتنگی با فرهنگ ایرانی - شیعی داشته اند. قبیله صرخه در جنگ هشت ساله عراق بر علیه ایران شمار زیادی از مردم خود را برای دفاع از کشور ایران از دست داد.
در ایران نام های خانوادگی بعضی از اقوام عرب که ریشهٔ عربی دارند به اشتباه با ساختار واژگانی فارسی نوشته و تلفظ می شوند که باعث شده اصل آن حفظ نشود و همچنین دچار اختلاف معنایی گردد. این مشکل زمانی حادتر می شود که یک نام یا اصطلاح در زبان عربی به شکلی خاص تلفظ شود و ما مجبور به تلفظ و نگارش دقیق آن واژه به خط فارسی باشیم. این اصطلاحات، نام های خانوادگی نام قبیلهٔ شخص منسوب به آن است. در این میان شخص منسوب به قبیله ( الصرخة ) با ساختار واژگانی فارسی ( سرخه ) به غلط تلفظ و نوشته می شود. [ ۱۳] اهمیت این موضوع زمانی مشخص می شود که بدانیم مطابق فتوای همه مراجع تقلید تشیع و رجال دین، رعایت مخارج حروف زبان عربی در خواندن نماز، واجب می باشد. [ ۱۴] این تأکید علما تنها بخاطر حفظ معنا و مغهوم کلمات عربی است. در زبان عربی صاد همان تلفظ سین است یعنی با نزدیک شدن سطح جلوی زبان ( عقب تر از نوک زبان ) با قسمت مقابل خود ایجاد می گردد. در تلفظ حرف صاد، کفِ زبان گود شده و ریشه زبان به سوی کام بالا می آید؛ و به عبارت ساده تر سین، دهان افقی و کم حجم اما صاد، دهان عمودی و حجیم است. [ ۱۵] هر کلمه ای که صاد دارد بی شک عربی است. اینجاست که تلفظ و نوشتار صحیح نام خانوادگی ( صرخه ) را در میابیم. از آنجا که صرخه اسم علم از جد بزرگ قبیله صرخه است؛ براساس قواعد عربی فارغ از بحث های معنایی، باید به همین شکل نوشته شود. حروف عربی مختص به این گروه زبانی که در نام های خانوادگی عرب های خوزستان مشاهده می شود یکی از دلائل اصالت عربی این اشخاص است. [ ۱۳] همین مسئله و نوشتار غلط صرخه به سرخه، باعث شد تا این شایعه به وجود بیاید که اهالی شهرستان سرخه در استان سمنان از همین صرخی های عرب هستند، حال آنکه تنها وجه تسمیه این شهر را وجود کوه های سرخ در اطراف آن گفته اند