فاو ۲

موشک فاو - ۲ ( به آلمانی: V - 2 ) که وی - ۲ نیز خوانده می شود، نخستین موشک بالیستیک دوربرد هدایت شونده بود که در اواخر جنگ جهانی دوم در آلمان تولید شد. این موشک از یک موتور راکت سوخت مایع بهره می گرفت و برای بمباران راهبردی اهداف متفقین به کار رفت. فاو - ۲ نخستین ساختهٔ دست انسان بود که از خط کارمان در ۲۰ ژوئن سال ۱۹۴۴ عبور کرد و وارد فضا شد.
با شکست آلمان و پایان جنگ، این موشک ها و طرح های مربوط به آن به همراه سازندگانش به دست نیروهای ایالات متحده و شوروی افتادند و زمینهٔ ساخت دیگر موشک های بالیستیک نظامی و راکت های مورد استفاده در صنعت فضانوردی در هر دو کشور را فراهم آورد.
نخستین پرتاب آزمایشی فاو - ۲ در اکتبر ۱۹۴۲ انجام شد. بین سال های ۱۹۴۳ تا ۱۹۴۵ نیروی هوایی بریتانیا و ایالات متحده طی ۶۸٬۹۱۳ حملهٔ هوایی بیش از ۱۲۲ هزار تن مواد منفجره را علیه مکان های ساخت و شلیک موشک های فاو - ۱ و فاو - ۲ استفاده کردند تا جلوی ادامهٔ ساخت و شلیک این موشک ها را بگیرند، این حملات نقش مؤثری در کاهش تولید و استفاده از این موشک ها در جنگ گذاشت. موشک فاو - ۱ با وجود نام مشابه شباهتی به فاو - ۲ نداشت. فاو - ۱ برخلاف فاو - ۲ در ارتفاع بسیار پایین حرکت کرده و از موتور جت استفاده می کرد و در واقع نوعی هواپیمای بدون سرنشین و اولین نمونه از موشک کروز محسوب می شد. [ ۱]
نام این موشک، کوتاه شدهٔ اصطلاح آلمانی 2 Vergeltungswaffe به معنی «سلاح انتقامی ۲» است.
ورنر فون براون و همکارانش این موشک را زیر نظر ورماخت طراحی کرده و ساختند. در جریان آزمایش نمونه های اولیه، یکی از موشک های آنان به نخستین وسیلهٔ ساخت بشر تبدیل شد که به فضا رفت.
آلمان بیش از ۶٬۰۰۰ موشک فاو - ۲ ساخت که بیش از ۳٬۰۰۰ فروند از آن ها را علیه هدف هایی در بلژیک و هلند و بریتانیا به کار برد.
این موشک از سوختی با ترکیب ۷۵٪ اتانول/۲۵٪ آب بهره می گرفت. [ ۲] این آب اضافی، شعله را سردتر و پایدارتر می کرد و همچنین تنش حرارتی وارد بر نازل را کاهش می داد. [ ۳]
برای بررسی عملکرد آئرودینامیکی این موشک و یافتن مرکز فشار آن از یک تونل باد فراصوت بهره گرفته شد. حجم محفظهٔ این تونل باد، ۴۰ سانتی متر مکعب بود و در تاریخ ۰۱۹۴۰−۰۸−۰۸ ۸ اوت ۱۹۴۰ یک مدل از این موشک با سرعت ۱٫۸۶ ماخ، مورد آزمایش قرار گرفت. آزمایش هایی در ماخ ۱٫۵۶ و ۲٫۵ هم پس از تاریخ ۰۱۹۴۰−۰۹−۲۴ ۲۴ سپتامبر ۱۹۴۰ انجام شد.