فالوذج

لغت نامه دهخدا

فالوذج. [ ذَ ] ( معرب ، اِ ) معرب پالوده. جوهری در صحاح گوید: درست آن فالوذ یا فالوذق است و فالوذج غلط است. ( یادداشت بخط مؤلف ) :
فالوذج یمنع من نیله
ما فیه من عقد و انضاج
یسبح فی لجة یاقوتة
للوز حیتان من العاج
کأنّما ابرز من جامه
ثوب من اللاذ بدیباج.
ابوطالب عبدالسلام بن الحسین المأمونی.
روی ان الحسین بن علی رأی رجلاً یعیب الفالوذج فقال لباب البرّ بلعاب النحل ما عاب هذا مسلم. ( مکارم الاخلاق طبرسی ). قیل لاعرابی علی مائدة لبعض الخلفاء وقد حضر فالوذج و هو یأکل منه : یا هذا انه لایشبع منه احد الاّ مات فامسک یده ساعة ثم ضرب بالخمس و قال استوصوا بعیالی خیراً. ( از کشکول ). رجوع به فالوذق و فالوذ و فالودج و پالوده شود.

فرهنگ فارسی

فالوده پالوده

فرهنگ عمید

= پالوده

پیشنهاد کاربران

بپرس