لغت نامه دهخدا
فارسی میانه. [ ی ِ ن َ / ن ِ ] ( اِخ ) پارسی میانه یا فارسی میانه ، زبان ایرانی است که در دوره اشکانی و ساسانی در ایران رایج بوده و واسطه زبانهای پارسی باستان و پارسی نو است. میان زبان فارسی میانه که معمولاً آن را پهلوی خوانند و فارسی نو که زبان رایج کنونی است زبان دیگری فاصله نیست. دوره رسمی این زبان نهصد سال است ، یعنی از سال 250 ق. م.با سر کار آمدن نخستین اشک ، سرسلسله اشکانیان که از پارت ( خراسان ) برخاست ، تا 651 م. ( 31 هَ. ق. ) که سال کشته شدن یزدگرد سوم آخرین پادشاه دودمان ساسانی است که از فارس بودند. به این مدت باز باید چند قرن دیگر افزود زیرا در قرن سوم و چهارم هجری نیز چند کتاب بسیار گرانبها به زبان پهلوی نوشته شده و امروز از اسناد خوب و پرمایه این زبان به شمار میرود. از قرن پنجم و ششم هجری و یا پیش تر هم نوشته هایی به زبان پهلوی به ما رسیده اما سستی و نادرستی آنها گویای ساختگی بودن آن است... از پهلوی اشکانیان ( 250 ق. م. تا 224م. ) که دوره آن بیش از 470 سال است ، جز نام چند کس و چند نوشته کوتاه سند کتبی نداریم. آنچه امروز از این زبان در دست داریم از روزگار ساسانیان یا از قرون اول هجری است. این آثار عبارتست از سنگ نبشته ها و سکه ها و نگین ها و مهرها و ظرفها و کتابها، و گمان نمیرود کمتر از ده هزار لغت غیرمکرر در آنها به کار رفته باشد، و این خود گنجینه گرانبهایی است. ( از مقدمه پورداود بر برهان قاطع چ معین صص هفت - نه ). رجوع به پهلوی ، پارسی و فارسی و زبان فارسی شود. فرهنگ فارسی
پارسی میانه یا فارسی میانه زبان ایرانی است که در دوره اشکانی و ساسانی در ایران رایج بوده و واسطه زبانهای پارسی باستان و پارسی نو است میان زبان فارسی میانه که معمولا آنرا پهلوی می خوانند و فارسی نو که زبان رایج کنونی است زبان دیگری فاصله نیست .