فارسی زبان

/fArsizabAn/

معنی انگلیسی:
persian-speaking

لغت نامه دهخدا

فارسی زبان. [ زَ ] ( ص مرکب ) آنکه فارسی تکلم کند. رجوع به فارسی و فارسی خوان شود.

فرهنگ فارسی

( صفت ) آنکه به زبان فارسی تکلم کند .

دانشنامه آزاد فارسی

فارسی، زبان
(یا: فارسی دری) یکی از مهم ترین زبان های ایرانی، از شاخۀ زبا ن های هند و ایرانیِ منشعب از هند و اروپایی، و از اوایل دورۀ اسلامی تاکنون زبانِ ادبی و رسمی ایرانیان و امروزه زبان رسمی کشورهای ایران، افغانستان و تاجیکستان. اگرچه زبان دری در عهد ساسانی در کنار زبان پهلوی وجود داشته، اما آثار ادبی این زبان همه متعلق به دورۀ اسلامی است. زبان فارسی شامل سه زبان فارسی باستان، فارسی میانه، و فارسی نو (فارسی دری) است. فارسی باستان زبان هخامنشیان بوده است که آن را به خط میخی می نوشته اند و سنگ نوشته هایی از آن برجای مانده که مهم ترین آن کتیبۀ بزرگ داریوش در بیستون است. فارسی میانه یا زبان پهلوی (پهلوی در اصل به زبان و خط قوم پارت که شاهنشاهی اشکانی را بنیاد نهادند، اطلاق می شده و بعدها در دورۀ اسلامی برای نامیدن زبان رایج دستگاه ساسانی نیز به کار رفته است) که حد فاصل میان فارسی باستان و فارسی دری بوده و هردو به خط پهلوی نوشته می شده است. فارسی دری که از زبان های ایرانی نو و دنبالۀ زبان فارسی میانه بوده، پس از اسلام در ایران رواج یافته و زبان ادبی و رسمی شده است. دربارۀ خاستگاهِ زبان دری نظرات مختلفی بیان شده است. به گفتۀ برخی محققان، در دورۀ ساسانی زبان اداری و نوشتاری فارسی میانه، و زبان شفاهی یا بومی مردم ایران فارسی دری بوده است. فارسی دری با وجود پیوند آغازینش با مناطق جنوب غربی ایران، ظاهراً نخستین بار در خراسان و ماوراء النهر سربر آورد و بالید. پس از فتح ایران به دست اعراب، زبان عربی در سراسر ایران زبان ادبی و رسمی شد، اما بیشتر ایرانیان فقط زبان ملّی و محلی خود را به کار می بردند. در قرون نخستین اسلامی، با وجود لهجه های محلی گوناگون، رفته رفته فارسی دری به عنوان زبان مشترک برای ارتباط میان مردم نواحی مختلف ایران گسترش یافت. در حدود قرن ۳ق، در ایران دو زبان کاربرد داشت؛ یکی زبان دری که زبان شفاهی تودۀ مردم بود، و دیگری زبان عربی که زبان علمی، ادبی و نوشتاری به شمار می رفت. اگرچه در این دوره هنوز زبان ادبی فارسی نو شکل نگرفته بود، اما گونه ای شعر شفاهی و عامیانه وجود داشت که پیشینه اش به پیش از اسلام می رسید. فارسی دری رفته رفته با جذب عناصری از لهجه های دیگر، و به ویژه راه یافتن بسیاری از واژگان عربی در آن، غنی شد و با حمایت حکومت های نیمه مستقل و مستقل نواحی شرقی و شمال شرقی ایران، از حالت یک زبان شفاهی و پراکنده به صورت یک زبان فرهنگی و فراگیر درآمد. این که فارسی دری از چه دوره ای بیان نوشتاری یافته است به درستی دانسته نیست. علاوه بر یعقوب لیث صفاری، پادشاهان سامانی نیز با حمایت خود از شاعران و نویسندگان و مترجمان، سهم بسزایی در گسترش زبان فارسی و ارتقای آن به یک زبان نوشتاری ادبی داشتند. در عهد غزنویان، فارسی دری زبان ادبی ایران شد و سپس در دورۀ سلجوقیان این زبان در نوشتار اداری و دیوانی نیز جای زبان عربی را گرفت. فارسی دری زان پس چندان گسترش یافت که پس از عربی دومین زبان بزرگ جهان اسلام شد و نه تنها در ایران و آسیای میانه، بلکه در میان بسیاری از مناطقی چون هند، آسیای صغیر و آذربایجان زبان رسمی و ادبی به شمار می رفت. درجۀ تحول فارسی باستان به فارسی میانه در آواها و دستور زبان کمابیش زیاد است، اما این تحول از فارسی میانه به فارسی دری کمابیش اندک و ناچیز است. مثلاً صامت های فارسی دری همان صامت های فارسی میانه اند که تاکنون همچنان کاربرد خود را حفظ کرده اند. اگرچه فارسی نو از همان آغاز زبانی آمیخته بر پایۀ لهجۀ پارسی بوده، اما دارای نشانه هایی متمایز از دیگر لهجه های ایرانی است که این زبان را زبان مشترک سرزمین های ایرانی و زبان ادبی و فرهنگی مشرق جهان اسلام در قرن های متمادی کرده است.

جدول کلمات

تاجیک

پیشنهاد کاربران

persian speaking ( صفت )
I was inspired my book by persian speaking stories .
persian speaker ( اسم )
How many persian speakers are there around the world ?
خط ما پارسی است و خط عربی هم پارسی است
💢آیا الفبای پارسی را میدانید. . . . . .
🔷الفبای ایرانی بر عکس تصور همگان که می پندارند 32 حرف
است، 24 حرف دارد که عبا رت است از:
👈 ا - ب - پ - ت - ج - چ - خ - د - ذ - ر - ز - ژ - س - ش - غ - ف - ک - گ - ل - م - ن - و - ه - ی
...
[مشاهده متن کامل]

به واسطه استعمال واژه هاعربی، هشت حرف دیگر هم به الفبای پارسی افزوده شده است که عبارتند از:
" ث - ح - ص - ض - ط - ظ - ع - ق "
این هشت حرف در زبان ایرانی وجود ندارد و هر کلمه ای که از این حروف در آن باشد، پارسی نیست
همچنین چهار حرف پ - چ - ژ - گ هم در عربی وجود ندارد و هر واژه ای که این 4 حرف را دارا باشد عربی نیست.
برای آسان ، شدن امور دربار حیره وایران
دبیران ایرانی برآن شدند تا الفبای خط پارسی میانه را اندکی دگرگونی ساخته وبا افزون هشت واژه ث - ح - ص - ض - ط - ظ - ع - ق شماری واژه های آن را به۳۲ رسانده
و بدین گونه زبان اعراب حیره را که نبطی عربی بود با این خط خط تکامل یافت ایرانی به نگارد
واژه ط در پهلوی اشکانی بود ولی در پهلوی ساسانی کجای خود را ت دونقطه داد است
در نتیجه الفبای که امروزه عربی خواهد می شود خطی برگرفته از خط های کهن ایرانی است
دگرگون شده خط ایرانی کهن به ایرانی هخامنشی اشکانی و ساسانی پدیدار شده و سرانجام خط دبیره پارسی امروزی پدید آمد است
حال اگر این خط عربی بوده عربستان اختراع و استفاده می شود
در این سه پرسش به میان می آید
۱ - چرا قرآن رابا آن به نگارش در نیاورد؟ چرا ایشان تا هنگام خلافت عثمان به گرد آوری قرآن نپرداختند؟ وتنها پس از تهاجم به ایران و آشنایی با خط آکادمیسین های ایرانی در حیره به تدوین همت گمارند؟
۲ - اگر این خط از دیرباز در استان حجاز کاروانشهر مکه کابُرد داشته، پس نشانه هایش کجاست که تاکنون نوشته ای از آن که مربوط پیش از خلافت عثمان و ظهور اسلام باشد، روی تک سنگ، دیوار ، لوح گلی یا چرم یافت نشده است؟
۳ - مهمتر از همه، خط ، میان مردمی پدید می آید که نیاز وضرورت آن را حس کنند وبستر به کارگیری آن در فرهنگ خود داشته باشند. اعراب نه از زمینه های پیدایش خط برخوردار بودند ونه به آن نیاز نداشتند.
واژه خط از واژه کَت پهلوی درست شده است که زبان عربی راه یافت سده های میانه به دست تسهیل کرده های پارسی به ابزار نوشتن در آمد و در پایه سیبویه دبیره ایرانی گذارده بود صرف شد ایرانیان نقش مهمی در تکامل نوشتاری قرآن وعربی داشت اند بر خلاف تصوربسیاری که ما خط زیرا از عرب ها وام گرفته ایم کاملا اشتباه است پارسی بعد از اسلام نوع تکامل یافته ای از خط در زمان اشکانیان و ساسانیان یعنی پهلوی و اوستایی بوده این خط که در سدهٔ های پیش وارد عربستان شده و با زبان عربی تطبیق داد شده بود بار دیگر پس از تهاجم اعراب وارد ایران شد و ایرانیان در تکامل و تبدیل آن به هنر خوش نویسی نقش عمده ای داشت ایجاد نقطه و اعراب در خط عربی را به نام فردی ابوسعد وعلی فارسی قرن اول هجری نسبت دادند که برای درست خواندن قران متوسط غیر عرب زبانان از جمله ایرانیان ابداع کرد
ایرانیان بر اساس نیاز زبانی الفبای پارسی را قرن پیش پدید آورد اند بود از سدهٔ سوم هجری علت نامه نگار های دیوانی خط های مانوی و پهلوی جای خود را به الفبای پارسی داد از ریشه پارسی الفبای کنونی موسوم به عربی می توان به تشابه عجیب خط اوستایی و کوفی پی برود و در صدر اسلام در زبان عربی از نقطه استقاده نمی شد که ما آن را باب کردیم نا گفته نماند پیدایش خط نیاز به بستری برای رشد تکامل دارد که اقلیم عربستان عناصر آن را در حال شبه جزیره قرار نمی داد به گزارش تاریخ نگاران نامدار در سراسر شبه جزیره عربی حدود ۱۵ سواد نوشتن در حد میرزا بنویس امورحمل و نقل کالا داشتند که با این بضاعت اندک توانایی انواع خط در اختیار آنها نبود در حالی که این خط در امپراتوری ایران
اداره امور در زمان اشکانیان و ساسانیان به هزار سال استفاده و فرصت تکامل داشت است. نپذیرفتن و بکارنبردن چهار واژه چهار پ - چ - ژ - گ از سوی اعراب سبب گردیددگردیسی و بهسازی زبان خود به دست کاری در زبان دیگر بپردازدند و بسیاری از واژه زیبا دل نشین گوش نواز ایرانی و پارسی به سوی نابودی پیش ببرند زبان عربی آسیب های بر زبان پارسی زده انگیزه فراموشی و نابودی برخی از واژه ها ایرانی شده است این دگرگونی در زبان پارسی تا آن اندازه گسترش یافت که نام زبان پارسی به فارسی گسترش یافت نشده است.
به یاری دادار نیکو گفتارهمه کوشش و آرمان و آرزوی همه ما ایران دوستان که این واژگان نقد و شیوا پارسی دوباره به کار گرفته شوند و ادب سار پر گوهر کهن ایران زمین جانی دوباره گیرد می توان با اندکی دگرگونی در گفتار اندیشه مان واژگان زیبای پارسی جایگزین واژگان بیگناه به ویژه عربی نماییم و فرهنگ زبان نیاکانمان نیکو گفتارمان که مان نیک گفتاری از آموزه زرتشت مستیسنامی باشد ارزش نهیم
منابع ها . تاریخ خط نوشته اندرو رابینسون تاریخ خط های جهان نوشته یوهانس فریدریش پژوهش های استاد رکن الدین همایون فرخ

گل پسرم
پارسی گو. ( نف مرکب ) متکلم فارسی. که بزبان فارسی سخن گوید :
خوبان پارسی گو بخشندگان عمرند
ساقی بده بشارت رندان پارسا را.
حافظ.
جمله من خواننده، هستم در ایران زندگی میکنم، به انگلیسی
من رو ستاره ها میشینم
میوه های پر انرژی
تات. . .
تاجیک، تات
عید نوروز یکی از اداب و رسوم ایرانیان باستان است که نام دیگر ان مهرگان است همه در عید نوروز خوشحال هستند و سفره ی هفتین پهن میکنند بزرگتر ها نیز به کوچک ترها عیدی میدهند
عید نوروز یکی از اداب و رسوم ایرانیان باستان است که نام دیگر ان مهرگان است و در روز عید نوروز همه خوشحال هستند و سفرهی هفسین پهن میکنند و بزرگتر ها به کوچک تر ها عیدی میدهند
مشاهده ادامه پیشنهادها (١٠ از ١١)

بپرس