فارسی افغانستان

دری اصطلاحی سیاسی است که از سال ۱۳۴۳ خورشیدی توسط دولت افغانستان برای نامیدن زبان فارسی استفاده می شود. این کار برای افزایش هویت ملی مستقل از ایرانیان انجام شد و در پی آن نام «پارسی» در قانون اساسی افغانستان به «دری» تغییر یافت. گرچه برخی فارسیِ رایج در افغانستان را زبانی مستقل و با نام «دری»، جدا از دیگر گونه های پارسی می دانند اما تفاوت این گویش با پارسی ایرانی و پارسی تاجیکی به اندازه ای نیست که بتوان آن ها را زبان های جداگانه ای پنداشت. به هرحال، پارسی افغانستان را می توان به عنوان یکی از مهم ترین گونه های زبان پارسی شمرد. مردم افغانستان عموما زبان خود را پارسی می خوانند و از واژه ی دری استفاده ی آنچنانی نمی شود.
اخیراً دولت افغانستان قانون هایی برای پالایش زبان فارسی در افغانستان گذاشته است. همچنین، گاه جنجال هایی بر سر استفاده از برخی واژه ها، مانند «دانشگاه» ( با «پوهنتون» ) و «پارلمان» ( با «مجلس» ) ، پیش آمده است. همچنین دیدگاه های متفاوتی دربارهٔ آسیب شناسی زبان پارسی در افغانستان وجود دارد.
دری نامی است که از سدهٔ دهم میلادی به زبان فارسی نو داده می شده و در آثار کسانی همچون اصطخری، شمس الدین مقدسی و ابن حوقل از آن یاد شده است. در مورد ریشهٔ دری نظرهای متفاوتی وجود دارد. بیشتر پژوهشگران ریشهٔ این واژه را در واژه فارسی در یا دربار می دانند چرا که این زبان، زبان رسمی دربار ساسانیان بود. ابن ندیم در الفهرست دربارهٔ ریشه دری از ابن مقفع نقل می کند که دری زبان درباریان مدائن ( تیسفون ) بود و به همین دلیل این گونه نامیده می شود. او دری را زبان خراسان و مردم بلخ نیز برمی شمرد.