فارس نبیل

فارِس، نَبیل (کولو ۱۹۴۰)
داستان نویس و شاعر الجزایری. از نسل نویسندگانی چون رشید بوجِدْرَه است که، در دهۀ ۱۹۷۰، هرچه را در جامعۀ خود نمی پسندیدند، با زبانی سازش ناپذیر، نفی کردند و در ادبیات الجزایر تأثیری عمیق گذاشتند. اولین رمانش، یحیای بداقبال (۱۹۷۱)، نیمی داستان و نیمی شرح حال، تجسم شخصیت های مرکزی جبهۀ آزادی بخش ملی، دورۀ دانشجویی و نخستین مواجهۀ جدی رمانتیک خود اوست. در مسافر غرب (۱۹۷۱)، موضوع تبعید را می کاود و در تریلوژی اکتشاف دنیای جدید (۱۹۷۲، ۱۹۷۴، ۱۹۷۶) افسانه ها و شعر شفاهی میراث بربری خود را عرضه می کند. از آن جا که فرهنگ بربر، در الجزایرِ عرب گرای پس از استقلال، جایگاهی درخور نیافت، شور ناسیونالیستی فارس فرونشست. آخرین اثرش، مرگ صالح بیگ (۱۹۸۰)، یأس کسانی را تصویر می کند که بی تقصیر مقهور ارادۀ صاحبان قدرت اند. اشعاری هم سروده است که مانند رمان ها و آثار آکادمیک اش غالباً بر ادبیات شفاهی بربر تمرکز دارد.