فاتحه سوره

دانشنامه آزاد فارسی

فاتِحه، سوره
فاتِحه، سوره
سورۀ شمارۀ ۱ به ترتیب مصحف و ۵ به ترتیب نزول، در ۷ آیه و ۲۹ کلمه. این سوره یک بار در مکه و بار دیگر در مدینه نازل شده است، به همین جهت این سوره را «مثانی» نیز نامیده اند؛ ولی چون نخستین بار در مکه نازل شده است، رسماً از سوره های مکی شمرده می شود. این سوره نام های بسیار دارد که مهم ترین آن ها عبارت اند از ۱. «فاتحةالکتاب»؛ (فاتحه، به معنای آغازگر)، زیرا کتاب قرآن و نماز با این سوره آغاز می شوند؛ ۲. حمد؛ ۳و۴. ام الکتاب و ام القرآن، که در حکمِ اصل کتاب است؛ ۴. سبع المثانی (سبع به معنی هفت و «المثانی»، جمع مثنی به معنی دوبار)؛ این سوره در هر نماز لااقل دوبار خوانده می شود (در فقه شیعۀ امامیه) و نیز دوبار نازل شده است؛ ۵. شافیه یا شفاء؛ این سوره از سوره های کوتاه قرآن است. مضامین اصلی این سوره عبارت اند از خداشناسی و اوصاف حق، توصیف بندگان صالح، تبیین مسئلۀ هدایت و صراط مستقیم در قالب دعا و ابراز تنفر از کجروی و گمراهی. امتیاز این سوره بر دیگر سوره های قرآن وجوب قرائت آن در همۀ نمازهای واجب شبانه روزی (نمازهای پنج گانه) و مستحبی است. طبق حدیث رسول الله (ص) که فرموده اند «لاصلوة الا بفاتحةالکتاب» (هیچ نمازی بدون خواندن فاتحه، درست نیست)، اهل سنت در تمامی رکعات هفده گانۀ نمازهای یومیه و شیعۀ امامیه در دو رکعت اول از نمازهای پنج گانه، قرائت سورۀ فاتحه را واجب می دانند.

پیشنهاد کاربران

بپرس