فئور

فئور ( انگلیسی: Peor ) نام قله کوهی که در سفر اعداد 23:28 ذکر شده است، که بلغام، پادشاه موأب بلعم باعورا در چهارمین و آخرین تلاش خود برای وادار کردن بلعام به نفرین بر بنی اسرائیل در حالی که از سرزمین بالاک به سوی سرزمین موعود می گذشتند، به آن رهبری کرد. اسباط اسرائیل از قله دیده می شدند، اما بلعام از نفرین کردن آنها خودداری کرد و به صلوات ادامه داد ( اعداد ۲۴:۱–۹ ) .
• اشاره به خدای کنعانیان یا بعل است که در قله کوه فئور پرستش می شد و از نظر کتاب مقدس موضوع بدعت فئور در اعداد ۳۱ بود. بعل - فئور خدایی بود که توسط موآبیان پرستش می شد، در کتاب مقدس عبری عموماً به معنای «بعلِ فئور» یا بعلی که موآبیان می پرستند است.
وقتی بنی اسرائیل در شیطیم اقامت داشت، مردم با زنان موآب رابطه جنسی برقرار کردند. مردم را به قربانی خدایان خود دعوت کردند و مردم خوردند و در مقابل خدایان خود سجده کردند. بدین ترتیب اسرائیل خود را به یوغ بعل فئور گرفت و خشم خداوند بر اسرائیل افروخته شد. خداوند به موسی گفت: «همه رؤسای قوم را بگیر و به حضور خداوند در آفتاب بچسبان، تا خشم شدید خداوند از اسرائیل دور شود. » و موسی به داوران اسرائیل گفت: «هر یک از شما هر یک از قوم خود را که خود را به یوغ بعل فئور گرفتار کرده اند بکشید. » Numbers 25:1–5 این اولین داستان از دو داستانی است که در باب ۲۵ سفر اعداد بیان شده است. در داستان دوم، یک اسرائیلی زنی مدیانی را به خیمه می آورد. در پاسخ، یکی از بنی اسرائیل، مردی به نام فینحاس، نوه هارون کاهن، نیزه ای به دست می گیرد و آن دو را تا خیمه تعقیب می کند و در آنجا هر دو را ذبح می کند. خداوند این قتل را با این جملات ستوده است: «فینحاس نوه هارون و پسر الغازار کاهن، خشم مرا از بنی اسرائیل برگرداند و در میان آنها از جانب من آنچنان غیرت نشان داد که با حسادت خود بنی اسرائیل را هلاک نکردم. پس بگو: من به این وسیله عهد صلح خود را به او می دهم، این برای او و فرزندانش پس از او عهد کهانت جاودانی خواهد بود، زیرا او برای خدای خود غیرت داشت و برای بنی اسرائیل کفاره داد. » ۲۵:۱۱–۱۳ [ ۱] [ ۲]
الهی شناس کانادایی، دیوید لوچهد می نویسد:
خدا به شیوه ای انسان وارانه، به شدت خود محور به تصویر کشیده می شود. مجازاتی که برای توهین به خدا در نظر گرفته می شود، زمخت و وحشیانه است. این خدایی است که خواهان خشونت است و هنگامی که خشونت در جهت او انجام می شود آن را ستایش می کند. این خدایی است که به شدت با خدایان دیگر رقابت می کند و با هرکسی که با آنها رابطه داشته باشد با کینه توزی رفتار می کند. به دلیل عبارات پیچیده ای که این داستان در آنها بیان می شود، به اندازه کافی آسان است که متنی مانند این را به عنوان بیانی خام از دین عبری باستانی که سنت یهودی - مسیحی از مدت ها قبل از آن فراتر رفته است رد کرد. من می خواهم دیدگاهی متفاوت داشته باشم و استدلال کنم که خشونت بیان شده در این متن، هرچند به شیوه ای ظریف تر و معنوی تر، در سنت مسیحی تداوم یافته است. خشونت شماره ۲۵ دارای ویژگی های زیر است. اول، دستور داده شده است و از نظر وفاداری انحصاری به یک خدای واحد توجیه می شود. ثانیاً بیانگر بیگانه هراسی مذهبی است. این بیگانه هراسی مذهبی، فرهنگی و جنسی است. تخطی از وفاداری به خدا به حضور زنان بیگانه نسبت داده می شود. خلاصه اینکه متن شوونیستی و زن ستیز است. بین تک خداگزینی و توحید تمایز وجود دارد. تک خداگزینی یا تک پرستی پرستش یک خدای واحد و متمایز از دیگر خدایان است. تک پرستی وجود خدایان دیگر را انکار نمی کند. توجه و ارادت خود را فقط بر یکی از آن خدایان متمرکز می کند؛ بنابراین تک پرستی را می توان به عنوان تک گرایی - پرستش یک خدا در میان خدایان متعدد - نیز توصیف کرد. در مقابل، توحید وجود تنها یک خدا را تصدیق می کند. با توجه به این تقابل، می توان گفت که در اعداد ۲۵ که یک متن دینی است؛ یَهُوَه، خدایی که بنی اسرائیل را از مصر خارج می کند و به سوی سرزمین موعود هدایت می کند، با شدت خشم خود را از واقعیت خدای دیگر - در اینجا بعل فئور - تصدیق می کند. عبادت موآبیان بسیار جدی گرفته می شود. کسانی که در فرقه موآبی شرکت می کنند در واقع خود را در یوغ این خدای دیگر قرار می دهند. این واقعیت مفروض الوهیت موآبی است که یهوه را ناگریز می کند که بخواهد مجرمان را در نور خیره کننده صحرا به چوب ببندد. [ ۲]