غیوث

لغت نامه دهخدا

غیوث. [ غ ُ ] ( ع اِ ) ج ِ غَیث. ( اقرب الموارد ) ( تفلیسی ) ( المنجد ). بارانها. ( آنندراج ) :
فلسفیی گفت چون دانی حدوث
حادثی ابر چه داند غیوث.

مولوی ( مثنوی ).

رجوع به غَیث شود.

غیوث. [ غ ُ ] ( اِخ ) بطنی است از صبیحیین. رجوع به صبح الاعشی ج 1 ص 323 شود.

(غُ ) [ ع . ] (اِ. ) جِ غیث ، باران ها.

= غیث

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید