غیناء

لغت نامه دهخدا

غیناء. [غ َ ] ( ع ص ) شجرة غیناء؛ درختی بسیارشاخ. ( مهذب الاسماء ). درخت سبز بسیاربرگ. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). درختی که برگهای آن سبز و شاخه هایش درهم رفته باشند. ( از اقرب الموارد ). ج ، غین. ( مهذب الاسماء ) ( اقرب الموارد ). || درخت بلند. ( از اقرب الموارد ).
غیناء. [ غ َ ] ( اِخ ) چاهی است. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). صاحب تاج العروس گوید: صحیح آن عیناء به عین مهمله است - انتهی. رجوع به عیناء شود.
غیناء. [ غ َ ] ( اِخ )یاقوت در معجم البلدان بهمین صورت نقل کرده و پس ازآن از قول «باهلی » غینا آورده است و در تاج العروس نیز غینا ( بالقصر ) ضبط شده است. رجوع به غینا شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس