غیلت
لغت نامه دهخدا
غیلة. [ ل َ ] ( ع اِمص ) رضاع و شیردهی با جماع ، یا جماع بر حمل یا شیر، و منه الحدیث : «لقد هممت ان انهی عن الغیلة» و یقال : اضرت الغیلة بولد فلان ؛ یعنی غیلة بفرزند فلانی زیان رسانید و این را آنگاه گویند که مرد با وی در حال رضاع جماع کند. ( از منتهی الارب ). نوع است از غالت تغیل غَیلا. اسم مصدر است از «اُستُغیلَت ِ المراءة»، گویند: هذا الصبی افسدته الغیلة. ( از اقرب الموارد ). || ( اِ ) ریه مانندی که شتر وقت مستی از دهن برآرد. ( منتهی الارب ) شِقشِقَة. ( اقرب الموارد ). || مکر. ( منتهی الارب ). خدیعة. ( از اقرب الموارد ). فریب. || ( اِمص ) قتل و کُشش ناگهانی. ( منتهی الارب ). اغتیال. ( اقرب الموارد ). اسم از اغتیال. ( منتهی الارب ). یقال : قتله غیلة؛ یعنی بفریب بجایی برد و کشت آن را ( منتهی الارب )؛ یعنی او را فریب داد و بجایی برد و کشت. ( از اقرب الموارد ).
- قتل غیله ؛ کشتن بناگاه. کشتن ناآگاهان. کشتن بی آگاهی مقتول. فتک. ترور .
غیلة. [ غ َ ل َ ] ( ع اِ ) اسم مرت از غَیل. ( اقرب الموارد ). رجوع به غیل شود. || ( ص ) زن فربه. ( مهذب الاسماء ) ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). المراءة السمینة. ( از اقرب الموارد ).
غیلة. [ ل َ تَن ْ ] ( ع ق ) ناگهانی. کشتن کسی بی آگاهی او. کشتن کسی بناگاه. رجوع به غیلَة شود.
غیلة. [ ل َ ] ( اِخ ) موضعی است. ( منتهی الارب ). نام جایی است که در شعر اعشی آمده است. ( از معجم البلدان ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید