غیطی
لغت نامه دهخدا
غیطی. [ غ َ ] ( اِخ ) محمدبن احمدبن علی سکندری غیطی شافعی ، مکنی به ابوالمواهب و ملقب به نجم الدین. از دانشمندان مصر بود. نسبت او به «غیطالعده » یا «ابی الغیط» واقع در مصر است. او راست : قصة المعراج الصغری ، القول القویم فی اقطاع تمیم ( خطی )، مشیخة ( خطی )، الفرائد المنظمة ( خطی )، بهجة السامعین ( خطی )، الاسلام و الایمان ( خطی ) و جز آن. ( از اعلام زرکلی چ 2 ج 6 ص 234 ). صاحب معجم المطبوعات کتاب «المعراج الکبیر» را نیز جزء تألیفات او ذکر کرده است. رجوع به معجم المطبوعات ج 2 ستون 1422 شود.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید