غیر رزمی ( انگلیسی: Non - combatant ) اصطلاحی است در حقوق بین الملل بشردوستانه برای تعریف افراد غیرنظامی که به طور مستقیم در جنگ شرکت نمی کنند. [ ۱] آنها رزمندگان تکنسین فوریت های پزشکی یا به طور عام خانواده های پرسنل نظامی هستند که از اعضای نیروی نظامی متخاصم به شمار می روند و جزو افراد حفاظت شده به دلیل دسته بندی مأموریت ایشان محسوب می شوند. آنچنانکه در پروتکل الحاقی کنوانسیون ژنو موقعیت قانونی غیررزمی ایشان در آن تشریح شده است و در ژوئن ۱۹۷۷ به ثبت رسیده و به رسمیت شناخته شد. پیکارگر یا رزمنده نیز ترم فرانسوی است در حقوق بین الملل بشردوستانه، همچنین بی طرفی در روابط بین الملل به افرادی گفته می شود که در یک درگیری یا منازعه متخاصم در جنگ شرکت ندارند. این موقعیت قانونی ابتدا در کنوانسیون اول ژنو در ۱۸۶۴ به رسمیت شناخته شد. [ ۲] [ ۳]
معاهدات و اعلامیه های بین المللی می باشند که در دو کنفرانس بین المللی صلح در شهر لاهه در هلند مورد مذاکره قرار گرفته اند. اولین کنفرانس لاهه در سال ۱۸۹۹ و دومین کنفرانس لاهه در سال ۱۹۰۷ برگزار شد. همراه با کنوانسیون ژنو، کنوانسیون لاهه جزو اولین اعلامیه های رسمی از قوانین جنگ و جنایات جنگی در بطن قوانین بین المللی سکولار به شمار می آیند. کنفرانس سومی هم برای ۱۹۱۴ برنامه ریزی شده بود که به ۱۹۱۵ موکول شد ولی با شروع جنگ جهانی اول برگزار نگردید.
در ۱۸ مه ۱۸۹۹ به پیشنهاد نیکلای دوم امپراتور روسیه، اولین کنفرانس معروف به کنفرانسهای صلح در شهر لاهه هلند با هدف حفظ صلح تشکیل گردید. در این کنفرانس ۲۶ کشور شامل ۲۰ کشور اروپایی و آمریکا و مکزیک، ایران، چین، ژاپن و سیام شرکت کردند.
از دستاوردهای مهم کنفرانسهای صلح لاهه که نقطه عطف مهمی در توسعه حقوق بین الملل است محدود کردن کشورها از انجام بعضی اقدامات است و ضمانت اجرای تخلف از آنها در چارچوب دولت محوری و دستیابی به دو عنوان ۱ - مقابله به مثل ۲ - اقدامات تلافی جویانه است. [ ۴] [ ۵] [ ۶] [ ۷] [ ۸] [ ۹] [ ۱۰]
پیمان ژنو، پیمانی است که بین کشورهای امضاکننده بسته شده است و پراهمیت ترین ماده حقوق بین الملل بشردوستانه است. کنوانسیون ژنو مفادی را برای زمان جنگ وضع کرده است که از افرادی که دیگر در جنگ نیستند حفاظت و حمایت می کند. بنیان گذاری و گسترش کنوانسیون ژنو بر اساس تجربه هایی است که حکومت ها در دوران جنگ هایشان گرد آورده بودند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمعاهدات و اعلامیه های بین المللی می باشند که در دو کنفرانس بین المللی صلح در شهر لاهه در هلند مورد مذاکره قرار گرفته اند. اولین کنفرانس لاهه در سال ۱۸۹۹ و دومین کنفرانس لاهه در سال ۱۹۰۷ برگزار شد. همراه با کنوانسیون ژنو، کنوانسیون لاهه جزو اولین اعلامیه های رسمی از قوانین جنگ و جنایات جنگی در بطن قوانین بین المللی سکولار به شمار می آیند. کنفرانس سومی هم برای ۱۹۱۴ برنامه ریزی شده بود که به ۱۹۱۵ موکول شد ولی با شروع جنگ جهانی اول برگزار نگردید.
در ۱۸ مه ۱۸۹۹ به پیشنهاد نیکلای دوم امپراتور روسیه، اولین کنفرانس معروف به کنفرانسهای صلح در شهر لاهه هلند با هدف حفظ صلح تشکیل گردید. در این کنفرانس ۲۶ کشور شامل ۲۰ کشور اروپایی و آمریکا و مکزیک، ایران، چین، ژاپن و سیام شرکت کردند.
از دستاوردهای مهم کنفرانسهای صلح لاهه که نقطه عطف مهمی در توسعه حقوق بین الملل است محدود کردن کشورها از انجام بعضی اقدامات است و ضمانت اجرای تخلف از آنها در چارچوب دولت محوری و دستیابی به دو عنوان ۱ - مقابله به مثل ۲ - اقدامات تلافی جویانه است. [ ۴] [ ۵] [ ۶] [ ۷] [ ۸] [ ۹] [ ۱۰]
پیمان ژنو، پیمانی است که بین کشورهای امضاکننده بسته شده است و پراهمیت ترین ماده حقوق بین الملل بشردوستانه است. کنوانسیون ژنو مفادی را برای زمان جنگ وضع کرده است که از افرادی که دیگر در جنگ نیستند حفاظت و حمایت می کند. بنیان گذاری و گسترش کنوانسیون ژنو بر اساس تجربه هایی است که حکومت ها در دوران جنگ هایشان گرد آورده بودند.
wiki: غیر رزمی