شراب لعل درخشنده در چنین سره وقت
موافق آید و خوش ، خاصه با نسیم هراه
غلام باد شمالم که میوزد خوش خوش
به بوی غالیه از غور بامداد بگاه
به مست خفته چنان میوزد که پنداری
حواس او ز بهشت بر این شود آگاه
مرا شمال هری بی هری نباشد خوش
چو شهریار و خداوند من بود همراه.
معلوم شد که هراه و غور و فراه از بلاد خراسان ( قدیم ) است ، چنانکه انوری گفته :
عرصه مملکت غور چه نامحدود است
که در آن عرصه چنین لشکر نامعدود است !
با این تفاصیل صاحب جهانگیری غور را «غوژه » خوانده و غنچه فهمیده است ، و اگر منظور ناظم غنچه بود «غنچه میگفت و در وزن و معنی شعر تغییری روی نمی داد. ( از حاشیه برهان قاطع چ معین ) :
تاک از پس غوره میدهد مل
شاخ از پس غوژه میدهد گل.
امیرخسرو ( از جهانگیری ) ( فرهنگ رشیدی ).
به معنی غوزه پنبه نیز مناسب است. ( انجمن آرا ).