غولچه

لغت نامه دهخدا

غولچه. [ چ َ ] ( اِخ ) سالم بن عبداﷲ، مکنی به ابومعمر. از اکابر فقهای شافعیه بود و در علوم مختلف تبحر داشت. در حق او گفته اند: مثل او از پل بغداد نگذشته است. او راست : «کتاب اللمع فی رد اهل البدع » در مسائل اصول اعتقاد و موارد اختلاف با اهل اعتزال و الحاد. وی به سال 435 هَ. ق. درگذشت. ( طبقات الشافعیه ازریحانة الادب ج 5 ص 178 ). رجوع به سالم بن عبداﷲ شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس