غوله

لغت نامه دهخدا

( غولة ) غولة. [ ل َ ] ( ع اِ ) مؤنث غول. غول ماده. مقابل غول نر. رجوع به غول شود.
غوله. [ ل َ / ل ِ ] ( اِ ) بمعنی غولَک. ( فرهنگ جهانگیری ) ( برهان قاطع ) ( آنندراج ). غُلَّک. طَبل. کولک. قُلَّک. رجوع به غولک و قلک شود. || انبار غله. ( فرهنگ جهانگیری ) ( برهان قاطع ) ( آنندراج ) :
خشک زارا که کشتزار بود
هر کجا غوله غوله زار بود.
سنایی ( از فرهنگ جهانگیری ).

غوله. [ غ َ / غُو ل َ / ل ِ ] ( ص ) مردم خام بیعقل. ( فرهنگ جهانگیری ). مردم بیعقل و خام و کودن. ( برهان قاطع ). با کلمه خُل مقایسه شود. ( حاشیه برهان قاطع چ معین ).

فرهنگ فارسی

( اسم ) مونث غول ماده غول .

فرهنگ معین

(غُ لِ ) (ص . ) ۱ - خام ، نارس . ۲ - بی عقل .

فرهنگ عمید

۱. خام، نارس.
۲. بی عقل، کودن.
= قلک

گویش مازنی

/ghoole/ خون سرد بی توجه

پیشنهاد کاربران

نارس
خام و نپخته
بی عقل
غوله ای را که بر آرایید غول
پخته پندارد کسی که هست گول
✏ �مولانا�

بپرس