غوام
لغت نامه دهخدا
غوام. [ غ َ وام م ] ( ع اِ ) موهای سرکه پیشانی و قفا را فروگیرند. ( غیاث اللغات ) ( آنندراج ). قیاساً میتوان آن را جمع غامّة دانست ، ولی معنی مذکور صحیح به نظر نمیرسد. در اقرب الموارد آمده : غم الشخص غمماً؛ یعنی موی پیشانی او دراز شد و پیشانی و قفای وی تنگ گردید. صفت آن اغم و مؤنث آن غَمّاء. ج ِ غُم . گویند: هو اغم الوجه و القفا - انتهی.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید