غَنی زادۀ سلماسی، محمود (سلماس ۱۲۷۵ـ تبریز ۱۳۱۳ش)
روزنامه نگار و شاعر ایرانی. فرزند میرزا غنی، از آزادی خواهان آذربایجان، بود. در جوانی، گاهی مقاله هایی برای دوست خود، سید جلال الدین کاشانی، مدیر روزنامۀ حبل المتین، چاپ کلکته، می فرستاد. پس از سفر به قفقاز و آشنایی با عبدالرحیم طالبوف به ایران بازگشت و روزنامۀ فریاد را در ارومیه منتشر کرد. در اوایل ۱۳۲۶ق، به تبریز رفت و در شورای ایران مقالاتی نوشت و چون منشی مخصوص ستارخان، سردار ملی، بود نمایندۀ انجمن ایالتی شد و روزنامۀ انجمن را منتشر کرد. پس از ورود سپاهیان روس به تبریز (۱۳۳۰ق)، با جمعی از آزادی خواهان به استانبول مهاجرت کرد و گاه در روزنامۀ اختر و شمس مقالاتی می نوشت. در ۱۳۳۴ق، به برلین رفت و با کمیتۀ ایرانیان مقیم برلین کار می کرد و در کتابخانۀ آن جا مشغول به کار شد و با روزنامۀ کاوه نیز همکاری داشت. پس از ۱۴ سال، در اواخر بهار ۱۳۰۵ش، به ایران بازگشت و در تبریز سهند را منتشر کرد. مدیریت نشریه های بوقلمون، شفق، و محاکمات را نیز برعهده داشت. او همچنین داستان هایی از زبان آلمانی به فارسی ترجمه و به شکل پاورقی در روزنامۀ سهند چاپ می کرد. اشعار کمی از او باقی مانده و مثنوی «هذیان» وی معروف است. کتابی به نام تاریخ مختصر مجلس ایران (برلین، ۱۳۲۷ق) و ایرانیان مستعرب نیز از اوست. منتخبی از اشعارش در ۱۳۳۲ در تهران به کوشش فرزندش نشر یافت.
روزنامه نگار و شاعر ایرانی. فرزند میرزا غنی، از آزادی خواهان آذربایجان، بود. در جوانی، گاهی مقاله هایی برای دوست خود، سید جلال الدین کاشانی، مدیر روزنامۀ حبل المتین، چاپ کلکته، می فرستاد. پس از سفر به قفقاز و آشنایی با عبدالرحیم طالبوف به ایران بازگشت و روزنامۀ فریاد را در ارومیه منتشر کرد. در اوایل ۱۳۲۶ق، به تبریز رفت و در شورای ایران مقالاتی نوشت و چون منشی مخصوص ستارخان، سردار ملی، بود نمایندۀ انجمن ایالتی شد و روزنامۀ انجمن را منتشر کرد. پس از ورود سپاهیان روس به تبریز (۱۳۳۰ق)، با جمعی از آزادی خواهان به استانبول مهاجرت کرد و گاه در روزنامۀ اختر و شمس مقالاتی می نوشت. در ۱۳۳۴ق، به برلین رفت و با کمیتۀ ایرانیان مقیم برلین کار می کرد و در کتابخانۀ آن جا مشغول به کار شد و با روزنامۀ کاوه نیز همکاری داشت. پس از ۱۴ سال، در اواخر بهار ۱۳۰۵ش، به ایران بازگشت و در تبریز سهند را منتشر کرد. مدیریت نشریه های بوقلمون، شفق، و محاکمات را نیز برعهده داشت. او همچنین داستان هایی از زبان آلمانی به فارسی ترجمه و به شکل پاورقی در روزنامۀ سهند چاپ می کرد. اشعار کمی از او باقی مانده و مثنوی «هذیان» وی معروف است. کتابی به نام تاریخ مختصر مجلس ایران (برلین، ۱۳۲۷ق) و ایرانیان مستعرب نیز از اوست. منتخبی از اشعارش در ۱۳۳۲ در تهران به کوشش فرزندش نشر یافت.