غنچه لب. [ غ ُ چ َ /چ ِ ل َ ] ( ص مرکب ) آنکه دهان وی تنگ و لبانش فراهم آمده بسان غنچه باشد. لقب محبوب و معشوق : ای سرو غنچه لب ز گلستان کیستی و ای ماه روزوش ز شبستان کیستی ؟
خاقانی.
عنوان بود نمک چش مکتوب سربمهر زآن غنچه لب وظیفه من یک سخن بس است.
صائب ( از بهار عجم ).
مینای غنچه پر ز شراب تبسم است امشب کدام غنچه لب از گلستان گذشت.
شوکت ( از بهار عجم ).
فرهنگ فارسی
( صفت ) ۱ - آنکه دهانش تنگ و لبانش بسان غنچه فراهم آمده ۲ - معشوق محبوب .