غنچه دهن

لغت نامه دهخدا

غنچه دهن. [ غ ُ چ َ / چ ِ دَ هََ ] ( ص مرکب ) بمعنی غنچه دهان. رجوع به غنچه دهان شود.

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱ - زیبارویی که دهان وی بسان غنچه گل باشد ۲ - معشوق معشوقه .

پیشنهاد کاربران

بپرس