به چوگان و مجلس به دشت شکار
نرفتی مگر کو بدی غمگسار.
فردوسی.
بهارش تویی غمگسارش تو باش درین تنگ زندان زوارش تو باش.
فردوسی.
چو کار آمدم پیش یارم بدی بهر دانشی غمگسارم بدی.
فردوسی.
کنون من کرا گیرم اندر کنارکه خواهد بدن مر مرا غمگسار.
فردوسی.
یار من و غمگسار بود و کنون غم بفزوده ست غمگسار مرا.
ناصرخسرو.
کس نیابم که غمگساربودکس نبینم که آشنا باشد.
مسعودسعد.
از آن عقیق که خونین دلم ز عشوه اواگر کنم گله ای غمگسار من باشی.
حافظ.