( غمامیة ) غمامیة. [ غ َ می ی َ ] ( اِخ ) صنفی از فرقه غالیه که گمان برند خدای تعالی بر زمین نزول کند بهر بهار در ابری. ( مفاتیح العلوم ص 22 ). در خاندان نوبختی ( ص 260 ) آمده : غمامیة از غلاة که میگفتند خدا در هر بهاری بشکل ابر ( غمام ) بزمین فرودمی آید و دنیا را دور میزند و گویا این فرقه از فروع سبائیه بوده اند، چه ایشان علی بن ابیطالب را خدا و در ابر مقیم میدانستند، و میگفتند که رعد صورت و برق شلاق اوست ، و هر وقت بیاد علی می افتادند بر ابر صلوات میفرستادند - انتهی.
فرهنگ عمید
فرقه ای از غلات شیعه که علی بن ابی طالب را خدا و مقیم در ابرها می دانستند و می گفتند که رعد صوت او و برق شلاق اوست.
