غلامعلی بایندر ( زادهٔ ۲۳ آذر ۱۲۷۷ – درگذشتهٔ ۳ شهریور ۱۳۲۰ ) دریابان نیروی دریایی شاهنشاهی ایران و به مدت ۵ سال فرمانده این نیرو از مهر ۱۳۱۵ تا شهریور ۱۳۲۰ بود. وی در جریان درگیری های میان قوای ایران و بریتانیا در جنگ جهانی دوم در خرمشهر در تاریخ ۳ شهریور ۱۳۲۰ کشته شد.
... [مشاهده متن کامل]
غلامعلی بایندر فرزند دوم علی اکبر بایندر بود که سال ۱۲۷۷ خورشیدی در تهران متولد گردید، پدرش علی اکبر بایندر ملقب به دبیر دربار از سران طایفه بایندر گروس ( بیجار ) بود. جد غلامعلی بایندر ( لطفعلی خان ) چهار پسر داشت، علی اشرف خان معروف به امیرمعزز گروسی، علی اکبر خان، قاسم سلطان و فتحعلی خان، علی اکبر بایندر هم صاحب چهار پسر به نام های غلامعلی، غلامحسین، نصرالله و یدالله بایندر بود.
وی تحصیلات متوسطه خود را در مدرسه دارالفنون به پایان رساند و در سال ۱۲۹۹ از مدرسه نظام مشیرالدوله با درجه ستوان دومی فارغ التحصیل شد. غلامعلی بایندر در مدرسه نظام مشیرالدوله، در دانشکده توپخانه پواتیه، فونتن بلو، دانشگاه جنگ پاریس و نیروی دریایی ایتالیا تحصیلات نظامی را به پایان رساند.
وی در ۱۳۰۱ در جنگ با اسماعیل سیمیتقو مشارکت نمود و به خاطر رشادت و فداکاری در نبرد شکریازی، نشان ذوالفقار که عالیترین نشان نظامی ایران بود را دریافت کرد.
وی از سال ۱۳۱۵ فرمانده نیروی دریایی شاهنشاهی ایران شد.
به دنبال شکست مذاکرات ایران و انگلیس دربارهٔ بازپس گیری جزایر سه گانهٔ ایران، مقامات دولتی و نظامی ایران در سال های ۱۹۳۳ و ۱۹۳۴ میلادی از جزایر تنب دیدار کردند. دراین بازدیدها دریادار «بایندر» فرماندهِ وقت نیروی دریایی ارتش ایران پس از گفتگو با ساکنان جزیره به مقامات نظامی بریتانیا اظهار داشت که جزیره های تنب و ابوموسی، بخشی از سرزمین ایران است.
در این روز، دریادار غلامعلی بایندر فرمانده نیروی دریایی جنوب، در بازگشت از آبادان با گلوله های ناو انگلیسی روبرو شد. ناوچه های غافلگیر شده غرق شدند و گروهی از افسران و ناوی ها کشته شدند.
بایندر، همراه با سروان ولی مکری نژاد، برای چاره اندیشی و آماده باش به ستاد نیروی دریایی جنوب، به سوی خرمشهر به راه افتادند ولی پیش از آن که به خرمشهر برسند، با آتش ناگهانی مسلسل های انگلیسی کشته شدند.
پس از مرگ درجهٔ او به دریابانی ارتقا یافت و یکی از ناوشکن های نیروی دریایی به یاد او نام گذاری شده است.
... [مشاهده متن کامل]
غلامعلی بایندر فرزند دوم علی اکبر بایندر بود که سال ۱۲۷۷ خورشیدی در تهران متولد گردید، پدرش علی اکبر بایندر ملقب به دبیر دربار از سران طایفه بایندر گروس ( بیجار ) بود. جد غلامعلی بایندر ( لطفعلی خان ) چهار پسر داشت، علی اشرف خان معروف به امیرمعزز گروسی، علی اکبر خان، قاسم سلطان و فتحعلی خان، علی اکبر بایندر هم صاحب چهار پسر به نام های غلامعلی، غلامحسین، نصرالله و یدالله بایندر بود.
وی تحصیلات متوسطه خود را در مدرسه دارالفنون به پایان رساند و در سال ۱۲۹۹ از مدرسه نظام مشیرالدوله با درجه ستوان دومی فارغ التحصیل شد. غلامعلی بایندر در مدرسه نظام مشیرالدوله، در دانشکده توپخانه پواتیه، فونتن بلو، دانشگاه جنگ پاریس و نیروی دریایی ایتالیا تحصیلات نظامی را به پایان رساند.
وی در ۱۳۰۱ در جنگ با اسماعیل سیمیتقو مشارکت نمود و به خاطر رشادت و فداکاری در نبرد شکریازی، نشان ذوالفقار که عالیترین نشان نظامی ایران بود را دریافت کرد.
وی از سال ۱۳۱۵ فرمانده نیروی دریایی شاهنشاهی ایران شد.
به دنبال شکست مذاکرات ایران و انگلیس دربارهٔ بازپس گیری جزایر سه گانهٔ ایران، مقامات دولتی و نظامی ایران در سال های ۱۹۳۳ و ۱۹۳۴ میلادی از جزایر تنب دیدار کردند. دراین بازدیدها دریادار «بایندر» فرماندهِ وقت نیروی دریایی ارتش ایران پس از گفتگو با ساکنان جزیره به مقامات نظامی بریتانیا اظهار داشت که جزیره های تنب و ابوموسی، بخشی از سرزمین ایران است.
در این روز، دریادار غلامعلی بایندر فرمانده نیروی دریایی جنوب، در بازگشت از آبادان با گلوله های ناو انگلیسی روبرو شد. ناوچه های غافلگیر شده غرق شدند و گروهی از افسران و ناوی ها کشته شدند.
بایندر، همراه با سروان ولی مکری نژاد، برای چاره اندیشی و آماده باش به ستاد نیروی دریایی جنوب، به سوی خرمشهر به راه افتادند ولی پیش از آن که به خرمشهر برسند، با آتش ناگهانی مسلسل های انگلیسی کشته شدند.
پس از مرگ درجهٔ او به دریابانی ارتقا یافت و یکی از ناوشکن های نیروی دریایی به یاد او نام گذاری شده است.
