غلامرضا بروسان فرزند اسماعیل بروسان ( زاده ۲۲ آذر ۱۳۵۲ در مشهد – درگذشته ۱۵ آذر ۱۳۹۰ ) شاعر و برگزیده «جایزه شعر نیما» و «جایزه شعر خبرنگاران» بود.
از او در زمان حیاتش مجموعه های شعر «احتمال پرنده را گیج می کند» ( ۱۳۷۸ ) و «یک بسته سیگار در تبعید» ( ۱۳۸۴ ) منتشر شده بود. چاپ گزیده ای از شعر مشهد به نام «به سوی رودخانهٔ استوک» ( ۱۳۸۵ ) و «عصارهٔ سوماً» ( ۱۳۸۷ ) ، گزیده ای از ریگ ودا ( قدیمی ترین کتاب مقدس موجود هندوها ) ، «مرا ببخش خیابان بلندم» گزیدهٔ شعر شمس لنگرودی، و مجموعه گزیده شعر خراسان به اسم «اسب ها روسری نمی بندند» از دیگر آثار وی است. اسب ها روسری نمی بندند، گزیدهٔ شعر خراسان با انتخاب بروسان است که توسط انتشارات شاملو منتشر شد. این مجموعهٔ شعر افزون بر ۶۰۰ صفحه است و سروده هایی از ۵۰ شاعر خراسان را شامل می شود. در مقدمهٔ این کتاب، گزیده هایی از گفتگوهای غلامرضا بروسان با شاعران خراسانی، ارائه شده است. دو اثر دیگر او «۵ عاشقانه های یک سرباز ( ۱۳۸۷ ) » و «مرثیه برای درختی که به پهلو افتاده است» ( ۱۳۸۸ ) هستند که بروسان به خاطر «مرثیه برای درختی که به پهلو افتاده است» برگزیده دومین جایزه شعر نیما شد
... [مشاهده متن کامل]
آخرین کتاب بروسان «در آب ها دری باز شد»، اشعاری است که اواخر دهه هشتاد ( ۸۹–۸۷ ) سروده شده و پس از درگذشت او توسط خانواده اش گردآوری و منتشر شد.
طی نقد و بررسی آثار این شاعر در کانون ادبیات ایران در تابستان ۱۳۸۵، سیدرضا محمدی، شاعر و منتقد ادبی دربارهٔ اشعار غلامرضا بروسان اینچنین می گوید: «ذائقه تازگی، حس غریب، یگانگی با طبیعت و نسبت با آب و خاک و سنگ از ویژگی های اشعار بروسان است. در اشعار وی دغدغه های انسانی فراوانی وجود دارد. این دغدغه های انسانی از صلح و شکوه و جنگ تا مسائل فرهنگی بشری چون جوانمردی، رفاقت و مهربانی را در برمی گیرد. »
اشعار غلامرضا بروسان را متعلق به جریان ساده نویسی در شعر فارسی می دانند. او ساده نویسی را یک فرم و کاری دشوار می دانست و معتقد بود ساده نویسان برخلاف شاعران دشوارنویس سهم واقع گرایی را در شعر ادا می کنند. بروسان شعر خود را نوعی از آثار سهل ممتنع می دانست، سهل به این معنا که راحت در دسترس مخاطب قرار گیرد و ممتنع به این معنا که مخاطب را با تجربۀ حسی جدیدی روبرو می کند
از او در زمان حیاتش مجموعه های شعر «احتمال پرنده را گیج می کند» ( ۱۳۷۸ ) و «یک بسته سیگار در تبعید» ( ۱۳۸۴ ) منتشر شده بود. چاپ گزیده ای از شعر مشهد به نام «به سوی رودخانهٔ استوک» ( ۱۳۸۵ ) و «عصارهٔ سوماً» ( ۱۳۸۷ ) ، گزیده ای از ریگ ودا ( قدیمی ترین کتاب مقدس موجود هندوها ) ، «مرا ببخش خیابان بلندم» گزیدهٔ شعر شمس لنگرودی، و مجموعه گزیده شعر خراسان به اسم «اسب ها روسری نمی بندند» از دیگر آثار وی است. اسب ها روسری نمی بندند، گزیدهٔ شعر خراسان با انتخاب بروسان است که توسط انتشارات شاملو منتشر شد. این مجموعهٔ شعر افزون بر ۶۰۰ صفحه است و سروده هایی از ۵۰ شاعر خراسان را شامل می شود. در مقدمهٔ این کتاب، گزیده هایی از گفتگوهای غلامرضا بروسان با شاعران خراسانی، ارائه شده است. دو اثر دیگر او «۵ عاشقانه های یک سرباز ( ۱۳۸۷ ) » و «مرثیه برای درختی که به پهلو افتاده است» ( ۱۳۸۸ ) هستند که بروسان به خاطر «مرثیه برای درختی که به پهلو افتاده است» برگزیده دومین جایزه شعر نیما شد
... [مشاهده متن کامل]
آخرین کتاب بروسان «در آب ها دری باز شد»، اشعاری است که اواخر دهه هشتاد ( ۸۹–۸۷ ) سروده شده و پس از درگذشت او توسط خانواده اش گردآوری و منتشر شد.
طی نقد و بررسی آثار این شاعر در کانون ادبیات ایران در تابستان ۱۳۸۵، سیدرضا محمدی، شاعر و منتقد ادبی دربارهٔ اشعار غلامرضا بروسان اینچنین می گوید: «ذائقه تازگی، حس غریب، یگانگی با طبیعت و نسبت با آب و خاک و سنگ از ویژگی های اشعار بروسان است. در اشعار وی دغدغه های انسانی فراوانی وجود دارد. این دغدغه های انسانی از صلح و شکوه و جنگ تا مسائل فرهنگی بشری چون جوانمردی، رفاقت و مهربانی را در برمی گیرد. »
اشعار غلامرضا بروسان را متعلق به جریان ساده نویسی در شعر فارسی می دانند. او ساده نویسی را یک فرم و کاری دشوار می دانست و معتقد بود ساده نویسان برخلاف شاعران دشوارنویس سهم واقع گرایی را در شعر ادا می کنند. بروسان شعر خود را نوعی از آثار سهل ممتنع می دانست، سهل به این معنا که راحت در دسترس مخاطب قرار گیرد و ممتنع به این معنا که مخاطب را با تجربۀ حسی جدیدی روبرو می کند
