غلامرضا امامی ( متولد ۶ شهریور ۱۳۲۵ در شهر اراک ) نویسنده، مترجم، پژوهشگر و سرویراستار ایرانی است. امامی در سال ۱۳۲۵ در اراک زاده شد. او تا کنون بیش از ۷۰ عنوان اثر چاپ کرده است. تحصیلات خویش را به سبب
... [مشاهده متن کامل]
... [مشاهده متن کامل]
کار پدر که پزشک راه آهن بود، در شهرهای قم، مشهد، اهواز، خرمشهر و تهران به پایان برد. از جنبه فکری، خراسانی است و از جنبه عاطفی و احساسی خوزستانی. دوران دبستان را در قم گذرانده؛ اولین معلمش محمود بروجردی بود. محبت و مهربانی بروجردی او را به کتاب و درس علاقه مند کرد. محمود بروجردی با پدرش دوست بود. مصادف با کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ در «مدرسه صنیع الدوله» قم مشغول به تحصیل بود. او در خانواده ای ملی - مذهبی رشد کرده است. پدرش از شیفتگان دکترمصدق بود و در راه ملی شدن صنعت نفت سختی های فراوانی کشید و نامه های بسیاری از سویدکترمصدق برای پدرش ارسال می شد. در سال ۱۳۴۱، هنگامی که ۱۶ سال داشت نخستین کتابش با نام «ارزش تبلیغ» در مشهد به چاپ رسید و با تشویق و تأیید بسیاری از جمله استاد مطهری روبرو شد. در ایام اقامت در خرمشهر، میزبان جلال آل احمد بود و در شمار همکاران و یاران وی در کتاب در خدمت و خیانت روشنفکران درآمد و جلال آل احمد در مقدمه این کتاب از همکاری و همراهی وی نام برد. در سال ۱۳۴۸ به تهران آمده نخست در بخش فرهنگی حسینیه ارشاد به کار ویرایش پرداخت و پس از آن مدیریت «انتشارات بعثت»، «انتشارات موج» و «انتشارات پندار» را بر عهده گرفت. وی از نوجوانی از دوستان نزدیک و صمیمی آیت الله طالقانی و جلال آل احمد بوده است. او در سال ۱۳۵۰ به عنوان ویراستار در کانون پرورش فکری کودکان مشغول به کار شد. اندکی بعد و تا سال ۱۳۵۹ ریاست انتشارات کانون را بر عهده داشت. در آذر ۱۳۵۹ و با اخذ جایزه نمایشگاه جهانی لایپزیک به آلمان سفر کرد و پس از آن به ایتالیا رفت و سالهاست که مقیم ایتالیا است. امامی در زمان مدیریت انتشارات موج، آثار بسیاری از چهره های برجسته ایرانی از قبیل سیمین دانشور، جلال آل احمد، م - ع. سپانلو، غزاله علیزاده، احمد شاملو، حمید عنایت، رضا براهنی، جواد مجابی، مهدی سمسار، محمد قاضی، سیروس طاهباز و … را منتشر کرد. نوشته های فراوانی از وی دربارهٔ مسائل اجتماعی، فرهنگی و ادبی در مطبوعات ایران و دیگر کشورها منتشر شده است. او بیش از ۱۰ عنوان کتاب از فارسی به ایتالیایی ترجمه کرده که از آن جمله می توان به "آنتولوژی شعر معاصر ایران" اشاره کرد.