غلامحسین صابر، زاده ۱۳۲۰ خورشیدی، نقاش، عکاس، و استاد نقاشی ایرانی است. صابر در سبک های بسیاری از جمله رئالیسم، امپرسیونیسم، و پساامپرسیونیسم کار کرده است. موضوع غالب کارهای او پرتره افراد کوچه و بازار و منظره های جنوب غربی ایران، به ویژه استان فارس و اطراف شیراز است.
... [مشاهده متن کامل]
صابر در سال ۱۳۲۰ خورشیدی در شیراز به دنیا آمد. پدرش محمد حسن و مادرش رضوان صابر بود. جد بزرگش میرزا مهدی صابر، شاعر و خوشنویس، معاصر محمدشاه قاجار و ناصرالدین شاه قاجار بود. استعداد و علاقه صابر به نقاشی از همان دوران کودکی مورد توجه معلمان مدرسه اش قرار گرفت. در حالی که هنوز در کلاس دهم بود، متقاعد شد که می خواهد هنرمند شود. در آن سال، خواهرش، که مدیر هنرستان دختران در شیراز بود، از خلیل نگارگر، نقاش شیرازی که به سبک کمال الملک کار میکرد و در هنرستان استاد نقاشی بود، خواست که به صابر نقاشی یاد دهد. نگارگر برای یک سال هر جمعه به خانه صابر می رفت و در این مدت اصول اولیه ساخت رنگ، کار با رنگ روغن، چگونگی ساختن بوم نقاشی، و کپی برداری از آثار استادان قدیمی را، که در میان نقاشان آن دوره در ایران رایج بود، به او آموخت. او همچنین داستان هایی از زندگی استادان بزرگ کلاسیک، به ویژه رافائل، تیتیان، و رامبراند، برای هنر آموز جوان حکایت می کرد و اشتیاق او را برای یادگیری هنر شعله ور تر می کرد.
در سال ۱۳۳۸ خورشیدی، در کلاس ۱۱ دبیرستان، صابر با ارسال کپیه ای از یک پرتره رپین در یک نمایشگاه گروهی از آثار هنر آموزان شرکت کرد. در این نمایشگاه او با یکی از دوستان خواهرش به نام جهانگیر مهربان پور آشنا شد. جهانگیر دانشچوی پزشکی و اهل مطالعه بود، انگلیسی می دانست و در اوقات فراغت نقاشی می کرد. او به صابر گفت که کپی کردن اتلاف وقت است و او را تشویق به طراحی و نقاشی از زندگی واقعی و مردم کوچه و خیابان کرد. آن دو با هم دوست شدند و چند باری برای طراحی زنده از آدمهای کوچه و بازار با هم بیرون رفتند. بعد از آن صابر روزهای تعطیل به تنهایی برای طراحی بیرون می زد.
صابر در سال ۱۳۳۹، پس از پایان دبیرستان، در مقطع کارشناسی رشته تاریخ و جغرافیا در دانشگاه شیراز پذیرفته شد. محیط علمی و نوآورانه دانشگاه به او چشم انداز وسیع تر و عمیق تری از جهان بخشید. دوستان جدیدی در بین دانشجویان پیدا کرد، نویسندگانی را کشف کرد که قبلاً با آنها آشنایی نداشت و با موسیقی کلاسیک آشنا شد.
... [مشاهده متن کامل]
صابر در سال ۱۳۲۰ خورشیدی در شیراز به دنیا آمد. پدرش محمد حسن و مادرش رضوان صابر بود. جد بزرگش میرزا مهدی صابر، شاعر و خوشنویس، معاصر محمدشاه قاجار و ناصرالدین شاه قاجار بود. استعداد و علاقه صابر به نقاشی از همان دوران کودکی مورد توجه معلمان مدرسه اش قرار گرفت. در حالی که هنوز در کلاس دهم بود، متقاعد شد که می خواهد هنرمند شود. در آن سال، خواهرش، که مدیر هنرستان دختران در شیراز بود، از خلیل نگارگر، نقاش شیرازی که به سبک کمال الملک کار میکرد و در هنرستان استاد نقاشی بود، خواست که به صابر نقاشی یاد دهد. نگارگر برای یک سال هر جمعه به خانه صابر می رفت و در این مدت اصول اولیه ساخت رنگ، کار با رنگ روغن، چگونگی ساختن بوم نقاشی، و کپی برداری از آثار استادان قدیمی را، که در میان نقاشان آن دوره در ایران رایج بود، به او آموخت. او همچنین داستان هایی از زندگی استادان بزرگ کلاسیک، به ویژه رافائل، تیتیان، و رامبراند، برای هنر آموز جوان حکایت می کرد و اشتیاق او را برای یادگیری هنر شعله ور تر می کرد.
در سال ۱۳۳۸ خورشیدی، در کلاس ۱۱ دبیرستان، صابر با ارسال کپیه ای از یک پرتره رپین در یک نمایشگاه گروهی از آثار هنر آموزان شرکت کرد. در این نمایشگاه او با یکی از دوستان خواهرش به نام جهانگیر مهربان پور آشنا شد. جهانگیر دانشچوی پزشکی و اهل مطالعه بود، انگلیسی می دانست و در اوقات فراغت نقاشی می کرد. او به صابر گفت که کپی کردن اتلاف وقت است و او را تشویق به طراحی و نقاشی از زندگی واقعی و مردم کوچه و خیابان کرد. آن دو با هم دوست شدند و چند باری برای طراحی زنده از آدمهای کوچه و بازار با هم بیرون رفتند. بعد از آن صابر روزهای تعطیل به تنهایی برای طراحی بیرون می زد.
صابر در سال ۱۳۳۹، پس از پایان دبیرستان، در مقطع کارشناسی رشته تاریخ و جغرافیا در دانشگاه شیراز پذیرفته شد. محیط علمی و نوآورانه دانشگاه به او چشم انداز وسیع تر و عمیق تری از جهان بخشید. دوستان جدیدی در بین دانشجویان پیدا کرد، نویسندگانی را کشف کرد که قبلاً با آنها آشنایی نداشت و با موسیقی کلاسیک آشنا شد.
