[ویکی نور] «شیخ مصطفی غلایینی»، در سال 1303ق، در بیروت به دنیا آمد. پدرش محمدسلیم نام داشت .
او در بیروت و مصر تحصیل کرد. وی در سال 1320ق، در نزد شیخ محمد عبده به تحصیل پرداخت. او - همانند معاصرانش که در اواخر قرن نوزدهم رشد کردند - ملازم حلقات دانشمندانی بود که در «الجامع العمری الکبیر» در بیروت تدریس می کردند.
وی درس های نخستینش را از این افراد آموخت: 1. شیخ محیی الدین خیّاط (از او عربی و تاریخ و جغرافیا آموخت)؛ 2. شیخ عبدالباسط فاخوری (از او فقه اسلامی و علم کلام و اصول توحید را فراگرفت)؛ 3. شیخ صالح رافعی (از او ادبیات عربی و شعر و فن مقامات نویسی را آموخت).
وی به مصر سفر کرد و به دانشگاه «الأزهر» پیوست و در نزد عالمان مصری مشغول تحصیل علم شد و در این مرحله یکی از استادانش سید بن علی مرصفی بود که در آن دوران مرجع علمی برای علوم عربی بشمار می رفت. او باآنکه بیش از شش ماه در مصر توقف نکرده بود، در خلال همین مدت، چند مقاله را در روزنامه «الأهرام» منتشر ساخته و در آن ها روش های مورد نظر خودش را در مورد اصلاح برنامه های درسی دانشگاه «الأزهر» مطرح کرد (ر. ک.: زندگی نامه شیخ مصطفی غلایینی در پایگاه خواندنی ها goodreads، به آدرس اینترنتی که در منابع مقاله آمده است).
وی در دانشکده اسلامی بیروت تدریس کرده است. متأسفانه مشخصات بیشتری در این زمینه در کتب تاریخی و شرح حال به دست نیامد. همین مقدار معلوم شده است که وی بعد از تحصیل در مصر، به زادگاهش بیروت بازگشت و حلقه تدریسی برای او در «الجامع العمری الکبیر» تشکیل شد و به زمره استادان در «الکلیّة العُثمانیّة» (دانشکده عثمانی)، وابسته به شیخ احمد عبّاس ازهری، پیوست و در آنجا به تدریس درس زبان و ادبیات عربی پرداخت.
او مدتی ریاست مجلس اسلامی لبنان را بر عهده داشت. همچنین از اعضای المجمع العلمی العربی» بود و افزون بر نویسندگی، سخنور بود و ذوق شعری هم داشت و دیوان شعری هم دارد. در دوره حکومت عثمانی، نشریه «النبراس» را تأسیس کرد و به مدت دو سال منتشر ساخت.
او در بیروت و مصر تحصیل کرد. وی در سال 1320ق، در نزد شیخ محمد عبده به تحصیل پرداخت. او - همانند معاصرانش که در اواخر قرن نوزدهم رشد کردند - ملازم حلقات دانشمندانی بود که در «الجامع العمری الکبیر» در بیروت تدریس می کردند.
وی درس های نخستینش را از این افراد آموخت: 1. شیخ محیی الدین خیّاط (از او عربی و تاریخ و جغرافیا آموخت)؛ 2. شیخ عبدالباسط فاخوری (از او فقه اسلامی و علم کلام و اصول توحید را فراگرفت)؛ 3. شیخ صالح رافعی (از او ادبیات عربی و شعر و فن مقامات نویسی را آموخت).
وی به مصر سفر کرد و به دانشگاه «الأزهر» پیوست و در نزد عالمان مصری مشغول تحصیل علم شد و در این مرحله یکی از استادانش سید بن علی مرصفی بود که در آن دوران مرجع علمی برای علوم عربی بشمار می رفت. او باآنکه بیش از شش ماه در مصر توقف نکرده بود، در خلال همین مدت، چند مقاله را در روزنامه «الأهرام» منتشر ساخته و در آن ها روش های مورد نظر خودش را در مورد اصلاح برنامه های درسی دانشگاه «الأزهر» مطرح کرد (ر. ک.: زندگی نامه شیخ مصطفی غلایینی در پایگاه خواندنی ها goodreads، به آدرس اینترنتی که در منابع مقاله آمده است).
وی در دانشکده اسلامی بیروت تدریس کرده است. متأسفانه مشخصات بیشتری در این زمینه در کتب تاریخی و شرح حال به دست نیامد. همین مقدار معلوم شده است که وی بعد از تحصیل در مصر، به زادگاهش بیروت بازگشت و حلقه تدریسی برای او در «الجامع العمری الکبیر» تشکیل شد و به زمره استادان در «الکلیّة العُثمانیّة» (دانشکده عثمانی)، وابسته به شیخ احمد عبّاس ازهری، پیوست و در آنجا به تدریس درس زبان و ادبیات عربی پرداخت.
او مدتی ریاست مجلس اسلامی لبنان را بر عهده داشت. همچنین از اعضای المجمع العلمی العربی» بود و افزون بر نویسندگی، سخنور بود و ذوق شعری هم داشت و دیوان شعری هم دارد. در دوره حکومت عثمانی، نشریه «النبراس» را تأسیس کرد و به مدت دو سال منتشر ساخت.
wikinoor: غلائینی،_مصطفی