غضی
لغت نامه دهخدا
غضی. [ غ َ ضَن ْ ] ( ع مص ) غضی ابل ؛ دردناک شکم گردیدن ( شتر ) از خوردن غضا. ( منتهی الارب ). دردناک شدن شکم شتر از خوردن غضا: غضیت الابل غضی ؛ اشتکت بطنها من اکل الغضا. ( اقرب الموارد ).
غضی. [ غ َ ] ( ع ص ) آنکه از خوردن غضا شکم وی به درد آید، یقال : بعیر غَض وناقة غضیة. ( از اقرب الموارد ). رجوع به غَض شود.
غضی. [ غ َض ْی ْ ] ( ع مص ) صاحب منتهی الارب آرد: «غضی از باب ضرب یضرب به معنی نیکوحال و بسند شد عیال را» و ظاهراًمصدر آن غضی باید باشد، و همچنین آرد: «رجل غاض ؛ مرد نیکوحال و دلبنده عیال خویش را». در فرهنگهای معتبر از قبیل اقرب الموارد و تاج العروس غضی تنها از باب علم یعلم آمده و مصدر آن غَضاً ذکر شده ، اما غاض از غضو است نه از غضی. رجوع به فرهنگهای مذکور شود.
غضی. [ غ ُ ض َی ی ] ( ع اِ مصغر ) مصغر غضا ( درخت ). ( معجم البلدان ). رجوع به غضا شود.
غضی. [ غ َ ضا ] ( اِخ ) وادیی است به نجد. ( منتهی الارب ) ( قاموس ). در تاج العروس آمده : ذوالغضی ؛ واد بنجد. || ذوالغضی. رجوع به شرح فوق شود.
غضی. [ غ َض ْی ْ ] ( اِخ ) یا قفا الغضی ، کوه کوچکی است. کثیر عزة گوید :
کأن لم یُدمَنهاانیس و لم یکن
لها بعد ایام الهدملة عامر
و لم یعتلج فی حاضر متجاور
قفا الغضی من وادی العشیرة سامر
قفا الغضن نیز روایت شده است. ( از معجم البلدان ).
غضی. [ غ ُ ض َ ] ( اِخ ) آبی متعلق به قبیله عامربن ربیعة جز بنی البکاء است. ( از معجم البلدان ).
غضی. [ غ ُ ض َ ] ( اِخ ) به قولی کوههای بصره است. ( از معجم البلدان ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
در زبان لکی غصی به معنی سوراخ یا سوراخی بزرگ است