غضاره

لغت نامه دهخدا

( غضارة ) غضارة. [ غ َ رَ ] ( ع اِ ) گل خوشبوی سبز برچسفان نیکو. ( منتهی الارب ). سفال سبزی است که برای دفع چشم زخم استعمال شود. الطین الحر. ( المنجد ). خاک که در آن ریگ نبود. طین حر. سفالی که از این خاک کنند و به فارسی آن را تغار سبز گویند. گل چسبنده سبزی که از آن خنور کنند. || کاسه بزرگ. القصعة الکبیرة، فارسیة. ج ، غَضائِر. ( اقرب الموارد ) ( المنجد ). کاسه سفالین. کاسه چینی پیروزه ای. ( مهذب الاسماء ). ظاهراً در استعمال ایرانیان به معنی تغار یا بستوی سرگشاده آمده است : و از این ناحیت [ چین ] زر بسیار خیزد و حریر وپرند... و غضاره و دارصینی و ختو. ( حدود العالم ).
و آن بادریسه هفته دیگر غضاره شد
و اکنون غضاره همچو یکی غنج پیسه گشت.
لبیبی ( از فرهنگ اسدی ).
و این کوفته [ از داروها ] را در آب کنند و بشورانند و به آهستگی اندر غضاره پاکیزه... و به آهستگی اندر غضاره دوم میگردانند تا هرچه لطیف تر و نرم تر و سوده تر است با آب برود. ( ذخیره خوارزمشاهی ص 272 ). پاره ای در غضاره ای کرد و پیش کودک نهاد. ( سندبادنامه ص 290 ). || مرغ سنگ خوار. || ( اِمص ) نعمت و فراخی و ارزانی. گشادگی. ( منتهی الارب ). توانایی. سعت. || فراوانی. || خوشی زندگانی. طیب عیش. ( اقرب الموارد ). || تازگی. ( مهذب الاسماء ). بهجت. نضارت : آب غضارت و نضارت با روی بوستان آمد. ( جهانگشای جوینی ). || ( مص ) فراخ حال گردیدن سپس تنگی. ( منتهی الارب ). به فراخی رسیدن و بسیارمال شدن و زندگی خوش داشتن. ( المنجد ).

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱ - یکی غضا ۲ - گل دنبه .

فرهنگ معین

(غَ رَ یا رِ ) [ ع . غضارة ] (اِ. ) ۱ - سفال سبزی است که برای دفع چشم زخم به کار برند، طین حر. ۲ - کاسة بزرگ ، ج . غضائر (غضایر ).

فرهنگ عمید

۱. گل پاکیزۀ سبز و چسبناک.
۲. مهرۀ سفالی سبز که برای دفع چشم زخم با خود بردارند.
۳. کاسۀ سفالی بزرگ، تغار.

پیشنهاد کاربران

بپرس