غسانیان
لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی
ملوک غسان دولت غسانی در شمال غربی عربستان در ناحیه یی بنام حوران و بلقائ در مجاورت مستملکات دولت روم قرار داشت
دانشنامه عمومی
غَسّانیان، ملوک غسانی، بنو غسان یا غساسنه یا آل جفنه نام دولتی بود در شمال غربی شبه جزیره عربستان و در همسایگی مرزهای امپراتوری روم شرقی. غسانیان در اصل اعرابی از طایفهٔ ازد بودند که در میان سال های آغازین سدهٔ سوم تا سدهٔ پنجم میلادی از جنوب عربستان به حدود شام کوچیده بودند. غسانیان تابع روم بودند و ضمن آنکه مرزهای روم را از تازش های گاه و بیگاه اعراب بادیه پاس می داشتند، در موضع رقابت با لخمیان قرارداشتند و در زمان جنگ های ایران و روم، همراه رومیان بودند. پادشاهان این دوده دارای خودمختاری بوده و از امپراتوران روم مواجب و همچنین القاب بطریق و فیلارک را دریافت می داشتند. غسانیان در اصل از زبان آرامی شامی استفاده می کردند اما زبان عربی را کنار نگذاشتند.
نخستین پادشاه و نیز سرشناس ترین آنان حارث بن جبله بود که از سوی دولت روم صاحب لقب فیلارک و عهده دار حکومت ناحیهٔ حوران شد.
غسانیان در اصل از اعراب جنوب عربستان بودند. سپس در سدهٔ سوم میلادی به سوی شام حرکت کردند. در این مسیر آنها مدتی را نیز در تهامه در کنار چشمه یا چاهی به نام غسّان ساکن بودند، در نتیجه نام ایشان از این مکان برگرفته شده است. همچنین خاندان غسانی را به نام جفنه - نیای حراث بن جبله نخستین پادشاه این خاندان - آل جفنه نیز می خوانند.
غسانیان با مهاجرت به شام با جماعت های یونانی همنشین شدند و باورهای ایشان در آنان اثر گذاشت. با برآمدن مسیحیت آنان در نخستین سال های پس از میلاد بدین دین و مذهب یعقوبی گرویدند. هنگامی که فتوحات اسلام به شام رسید، بیشتر غسانیان ترجیح دادند تا بر دین مسیحی بمانند، در نتیجه به صورت جزئی از مسیحیان سریانی زبان درآمدند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنخستین پادشاه و نیز سرشناس ترین آنان حارث بن جبله بود که از سوی دولت روم صاحب لقب فیلارک و عهده دار حکومت ناحیهٔ حوران شد.
غسانیان در اصل از اعراب جنوب عربستان بودند. سپس در سدهٔ سوم میلادی به سوی شام حرکت کردند. در این مسیر آنها مدتی را نیز در تهامه در کنار چشمه یا چاهی به نام غسّان ساکن بودند، در نتیجه نام ایشان از این مکان برگرفته شده است. همچنین خاندان غسانی را به نام جفنه - نیای حراث بن جبله نخستین پادشاه این خاندان - آل جفنه نیز می خوانند.
غسانیان با مهاجرت به شام با جماعت های یونانی همنشین شدند و باورهای ایشان در آنان اثر گذاشت. با برآمدن مسیحیت آنان در نخستین سال های پس از میلاد بدین دین و مذهب یعقوبی گرویدند. هنگامی که فتوحات اسلام به شام رسید، بیشتر غسانیان ترجیح دادند تا بر دین مسیحی بمانند، در نتیجه به صورت جزئی از مسیحیان سریانی زبان درآمدند.
wiki: غسانیان
دانشنامه آزاد فارسی
غَسّانیان
(یا: غساسنه/آل جَفنه) خاندانی از قبایل عرب یمنی تبار جنوب عربستان که به شمال مهاجرت کردند. غسّانیان شاخه ای از قبیلۀ قدیمی ازد بودند که بعد از شکستن سد مأرب در حدود قرن ۳ و ۴م از یمن به مکه رفتند و گروهی از آنان نیز به بادیةالشام در کنار رود غسان فرود آمدند و به غسانیان معروف شدند. غسّانیان اگرچه بر مذهب یعقوب پیامبر بودند، رفته رفته به مسیحیت گرویدند و به زبان آرامی شام سخن گفتند، با این حال زبان عربی را رها نکردند. در حدود اواخر قرن ۵م نفوذ سیاسی روم شرقی را پذیرفتند و خراج گزار آنان شدند. سپس به متحدین جدید آن دولت پیوستند (۵۰۲ـ۵۰۳ م) و طبق پیمانی از دولت روم کمک های نقدی سالیانه می گرفتند و برای آن ها سواران جنگی می فرستادند. همچنین ، نگهبان مرز روم در مقابل اعراب بادیه و ذخیرۀ لشکری آن دولت برای جنگ با ایران بودند. رومیان به پادشاهان غسّانی لقب فیلارک و پاتریکیوس (بطریق ) دادند. آن ها از برخی جهات به عقاید رومیان درآمدند و طرفدار مذهب وحدت طبیعت شدند و در حمایت و اشاعۀ آن کوشیدند. بزرگ ترین پادشاه غسّانیان حارث بن جبله بود و پس از او حکومت در خاندان وی موروثی شد. سرانجام ، نعمان بن منذر در برابر رومیان قیام کرد و مرکز خود را از شهر به بادیه انتقال داد. ظاهراً پس از منذر و نعمان ، کشور غسّانیان آشفته شد و قبایل صحرانشین هر یک برای خویش شیخی برگزیدند. سرانجام، با فتح شام به دست مسلمانان، بساط غسّانیان برچیده شد. این خاندان در تولید فرهنگ و تکوین قانون مداری و خلق معماری شام در قرن ۶م تأثیر فراوانی داشتند. امرای آن در احداث شهرها و بنای کلیساها و اماکن عمومی کوشیدند. در تمدن غسّانی ، عوامل عربی ، سوری ، یونانی و رومی به هم آمیخته بود. شعرایی چون لبید بن ربیعه ، حسان و نابغۀ ذبیانی شکوه دربار آنان را ستوده اند. به روایتی، مؤسس سلسلۀ غسانیان کسی با نام جَفْنه، از پسران عمرو، بود و به همین سبب این خاندان به آل جفنه نیز شهرت یافتند.
(یا: غساسنه/آل جَفنه) خاندانی از قبایل عرب یمنی تبار جنوب عربستان که به شمال مهاجرت کردند. غسّانیان شاخه ای از قبیلۀ قدیمی ازد بودند که بعد از شکستن سد مأرب در حدود قرن ۳ و ۴م از یمن به مکه رفتند و گروهی از آنان نیز به بادیةالشام در کنار رود غسان فرود آمدند و به غسانیان معروف شدند. غسّانیان اگرچه بر مذهب یعقوب پیامبر بودند، رفته رفته به مسیحیت گرویدند و به زبان آرامی شام سخن گفتند، با این حال زبان عربی را رها نکردند. در حدود اواخر قرن ۵م نفوذ سیاسی روم شرقی را پذیرفتند و خراج گزار آنان شدند. سپس به متحدین جدید آن دولت پیوستند (۵۰۲ـ۵۰۳ م) و طبق پیمانی از دولت روم کمک های نقدی سالیانه می گرفتند و برای آن ها سواران جنگی می فرستادند. همچنین ، نگهبان مرز روم در مقابل اعراب بادیه و ذخیرۀ لشکری آن دولت برای جنگ با ایران بودند. رومیان به پادشاهان غسّانی لقب فیلارک و پاتریکیوس (بطریق ) دادند. آن ها از برخی جهات به عقاید رومیان درآمدند و طرفدار مذهب وحدت طبیعت شدند و در حمایت و اشاعۀ آن کوشیدند. بزرگ ترین پادشاه غسّانیان حارث بن جبله بود و پس از او حکومت در خاندان وی موروثی شد. سرانجام ، نعمان بن منذر در برابر رومیان قیام کرد و مرکز خود را از شهر به بادیه انتقال داد. ظاهراً پس از منذر و نعمان ، کشور غسّانیان آشفته شد و قبایل صحرانشین هر یک برای خویش شیخی برگزیدند. سرانجام، با فتح شام به دست مسلمانان، بساط غسّانیان برچیده شد. این خاندان در تولید فرهنگ و تکوین قانون مداری و خلق معماری شام در قرن ۶م تأثیر فراوانی داشتند. امرای آن در احداث شهرها و بنای کلیساها و اماکن عمومی کوشیدند. در تمدن غسّانی ، عوامل عربی ، سوری ، یونانی و رومی به هم آمیخته بود. شعرایی چون لبید بن ربیعه ، حسان و نابغۀ ذبیانی شکوه دربار آنان را ستوده اند. به روایتی، مؤسس سلسلۀ غسانیان کسی با نام جَفْنه، از پسران عمرو، بود و به همین سبب این خاندان به آل جفنه نیز شهرت یافتند.
wikijoo: غسانیان
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید