غزوه بنی قینقاع

[ویکی فقه] این غزوه در سال دوم هجرت پس از گذشت تنها بیست ماه از هجرت رسول خدا(ص) به مدینه در روز شنبه، نیمه شوال به وقوع پیوست و تا اول ذی القعده به طول انجامید.
خاتم انبیا(ص) در بدو ورود به مدینه با یهود، پیمانی بست و آنان را به قبایل هم پیمانشان ملحق کرد و برای آنها شروطی گذاشت که مهم ترین شرط آن دشمنی نکردن با رسول خدا(ص) و مسلمانان بود.
نقض پیمان یهود
واکنش یهود بنی قینقاع در برابر پیروزی بدر پرسش برانگیز و باعث شگفتی است. جز این نیست که بازتاب پیروزی سپاه اسلام، قانون پذیری بیشتر در شهروندان مدینه باشد؛ به ویژه اقلیت یهودی که از این پس، بیش از گذشته به حمایت پیامبر(ص) نیازمند بودند؛ اما آنچه در تاریخ ذکر شده است، برخوردی متفاوت از سوی یهود بنی قینقاع پس از جنگ بدر بود که از نادیده گرفتن پیمان با رسول اکرم(ص) حکایت می کرد.
علت جنگ
روزی یکی از زنان انصار برای خرید زیور آلات به بازار رفته بود و عده ای از اوباش اصرار داشتند نقابش را از صورتش بردارند؛ ولی او در برابر آنان مقاومت کرد تا اینکه مردی یهودی از قینقاع، بدون اطلاع زن، پیراهنش را از پشت به بالای بدنش گره زد و زمانی که زن برخاست بدنش نمایان شد و یهودیان به او خندیدند. آن زن از مسلمانان کمک خواست. مردی از مسلمانان با او درگیر شد و وی را کشت. یهودیان بنی قینقاع جمع شدند و آن مرد را کشتند و پیمان خود را با رسول خدا(ص) به طور رسمی شکستند و سپس داخل قلعه خود تحصن کردند در پی این اقدام و خشم مسلمانان، زمینه پیکار فراهم شد.
اتمام حجت با یهود بنی قینقاع
...

[ویکی شیعه] غزوه بنی قَینُقاع، اولین جنگ پیامبر اسلام (ص) با یهودیان مدینه. این جنگ با قبیله یهودی بنی قَینُقاع درگرفت که پیمان خود را با پیامبر (ص) شکستند و طی غزوه ای محاصره، تسلیم و تبعید شدند.
بنی قَینُقاع، قبیله ای از یهودیان مدینه در زمان حضرت محمد (ص) بودند. برخی در یهودی تبار بودن آنان تردید کرده و آنان را از نسل عیسو (ادوم)، برادر یعقوب دانسته اند. با وجود همانندی نام ها و بسیاری از سنت های بنی قَینُقاع با نام ها و سنت های عرب ها، برای تردید در ریشه یهودی آنان دلیل معتبری در دست نیست. مسکن اصلی بنی قینقاع و زمان مهاجرت آنان به مدینه روشن نیست.
مدتی پس از تسلّط قبایل یهود بر مدینه، قدرت آنان به عرب های بنوقیله انتقال یافت و یهودیان ناگزیر با دیگر قبایل عرب هم پیمان شدند و بنی قینقاع به رغم دو قبیله دیگر که به اَوْس پیوستند، با خَزْرَج پیمان بست. البته جوادعلی آنان را هم پیمان اوس نیز می داند. بنابر نقل های تاریخی میان بنی قینقاع و دیگر قبایل یهود (بنی قریظه و بنی نضیر) رقابت هایی وجود داشته و حتی بارها با هم جنگیده بودند.

[ویکی اهل البیت] در شوال سال دوم هجری عده ای از یهودیان مدینه که پس ورود رسول خدا(ص) به مدینه با ایشان پیمان صلح بسته بودند، پیمان شکستند و به ایشان اعلام جنگ کردند.پس از محاصره اینان در قعله های خود توسط سپاهیان اسلام، ناچاراً و به واسطه وساطت عبدالله بن ابّی ،هم پیمان ایشان، از مدینه اخراج شدند.
بنی قینقاع شجاع ترین و مشهورترین قوم یهود بودند و ثروتمندترین و سرکش ترین قوم. آنان جواهر ساز بودند و هم پیمان عبد اللّه بن ابی بن سلول و عبادة بن صامت انصاری .این طایفه یهود در داخل مدینه و در حد فاصل حرّه شرقی و غربی زندگی می کردند . آنان هیچ گونه مزرعه و کشت و زرعی نداشته و کارشان زرگری و صنعتگری بود. یهودیان مزبور در شمار کسانی بودند که در قرارنامه یا آنچه صحیفه نامیده شده، حضور داشتند و متعهد به انجام آن بودند، چند نفر از آنان نیز به ظاهر مسلمان شدند اما در سلک منافقان بودند.
مورخان دو علت را برای این غزوه ذکر کرده اند:
عبادة بن صامت دست از اتحاد با آنان برداشت و گفت: یا رسول اللّه، من به ولایت خداوند و رسول پایبندم و از یهودیان کافر بیزاری می جویم. امّا عبد اللّه بن ابی همچنان به پیمان خود با بنی قین قاع وفادار ماند و اصرار ورزید تا پیامبر (ص) آن ها را رها سازد.
بنی قینقاع در دژهای خود پناه گرفتند. رسول خدا (ص) ابو لبابه را در مدینه به جای خود گذاشت و به سوی یهودیان متحصن حرکت کرد. درفش سفید (یا پرچم عقاب سیاه) پیامبر (ص) به دست امیر المؤمنین علی (ع) بود. پیامبر (ص) پانزده شب، از نیمه شوّال سال دوم، یا در صفر سال سوم هجرت (البته با توجّه به خشم بنی قین قاع از پیروزی بدر، این نقل بعید می نماید.) آنان را محاصره کرد. خداوند در دل یهود رعب و وحشت انداخت و آنان که چهارصد نفر بی زره و سیصد نفر زره پوش بودند، از آن حضرت درخواست کردند تا آنان را رها و از مدینه بیرون کند. بدین ترتیب که زنان و فرزندانشان را با خود ببرند و اموال و اسلحه آنان، پیامبر (ص) را باشد. رسول خدا (ص) پذیرفت. اموال و سلاح های بنی قین قاع را برداشت و پس از تخمیس، آن را در میان مسلمانان تقسیم کرد و یهودیان را به اذرعات شام کوچ داد. گفته می شود: یک سال در آنجا نبودند که خداوند آنان را نابود کرد.
جنگ مسلمانان با بنی قین قاع به عنوان شجاع ترین، و ثروتمندترین قبیله یهود و نابودی آنان بدان معنی است که: