غَزّالی مشهدی، محمّد (مشهد ۹۳۰ـ هند ۹۸۰ق)
شاعر ایرانی. در جوانی به شاعری شناخته شد. چندی در اردوی طهماسب صفوی اول به سر برد. پس از آن که به تهمت بدمذهبی گرفتار شد، به هندوستان گریخت و به خدمت علی قلی خان، مشهور به خان زمان، حاکم جونپور، شتافت. بعد از ۹۷۴ق، به دربار جلال الدین اکبر گورکانی راه یافت. نخستین شاعر ایرانی است که در دولت گورکانی لقب ملک الشعرایی گرفت. در آن جا با شعرا و فضلای دربار اکبر، ازجمله فیضی دکنی، کاهی، روغنی استرآبادی، مصاحبت و مشاعره داشت. سخن غزالی دارای استحکام و انسجام همراه با روانی کلام است. غزل هایش بیشتر عرفانی است و پا جای پای بابافغانی گذاشته و در مثنوی هایش، بیشتر به مخزن الاسرار نظامی نظر داشته و در نثرنویسی قدرتمند بوده است. از آثارش به نثر: رشحات الحیات؛ مرآت الکاینات؛ به نظم: مثنوی های نقش بدیع، مرآت الصفات، مشهد انوار، قدرت آثار؛ اسرار مکتوم؛ تحفةالعشاق؛ در ذم قلج خان؛ در ذم یکی از عالمان دین که به غزالی تاخته است.
شاعر ایرانی. در جوانی به شاعری شناخته شد. چندی در اردوی طهماسب صفوی اول به سر برد. پس از آن که به تهمت بدمذهبی گرفتار شد، به هندوستان گریخت و به خدمت علی قلی خان، مشهور به خان زمان، حاکم جونپور، شتافت. بعد از ۹۷۴ق، به دربار جلال الدین اکبر گورکانی راه یافت. نخستین شاعر ایرانی است که در دولت گورکانی لقب ملک الشعرایی گرفت. در آن جا با شعرا و فضلای دربار اکبر، ازجمله فیضی دکنی، کاهی، روغنی استرآبادی، مصاحبت و مشاعره داشت. سخن غزالی دارای استحکام و انسجام همراه با روانی کلام است. غزل هایش بیشتر عرفانی است و پا جای پای بابافغانی گذاشته و در مثنوی هایش، بیشتر به مخزن الاسرار نظامی نظر داشته و در نثرنویسی قدرتمند بوده است. از آثارش به نثر: رشحات الحیات؛ مرآت الکاینات؛ به نظم: مثنوی های نقش بدیع، مرآت الصفات، مشهد انوار، قدرت آثار؛ اسرار مکتوم؛ تحفةالعشاق؛ در ذم قلج خان؛ در ذم یکی از عالمان دین که به غزالی تاخته است.