غرق شدگی به معنای خفگی در نتیجه فرورفتن در مایعات، به ویژه آب است که سومین علت شایع مرگ در بزرگسالان در کشورهای توسعه یافته است.
نزدیک به غرق شدگی ( near drowning ) بر اساس «وجود حیات، حداقل به صورت موقتی، بعد از خفگی در نتیجه فرورفتن در یک محیط مایع» تعریف می شود.
... [مشاهده متن کامل]
در هر صورت خفگی در آب یک تراژدی است، زیرا قربانیان اغلب جوان بوده و در شرایط جسمی خوبی هستند. در زمان رسیدن غریق در بخش اورژانس، می توان گستره ای از الگوهای بالینی را از کاملاً هوشیار تا ایست قلبی مشاهده کرد. بعضی از مواقع به نظر می رسد که امیدی به مورد غرق شده وجود نداشته باشد و بیمار بدون تنفس بوده و برون ده قلبی نیز صفر و مردمک ها نیز گشاد باشند؛ اما با توسعه مراقبت های اورژانسی، بعضی از قربانیان که به نظر می رسید امیدی به برگشت آنها نیست، به خوبی روند بهبودی را طی نمودند. حتی قربانیانی که یک ساعت یا بیشتر در آب شناور بوده اند، بعد از تلاش های دامنه دار، نجات یافته اند؛ از این رو می بایست به مورد غرق شدگی جدا از موارد دیگر احیاء قلبی - تنفسی نظر افکنده شود.
هنگام فرورفتن در یک مایع، مقادیر کمی مایع به درون هیپوفارنکس فرومی رود که موجب القای اسپاسم حلق ( laryngospasm ) می گردد. قربانی سپس مقادیر زیادی مایع بلع می کند. در ۹۰ درصد از موارد غرق شدگی، اسپاسم حلق متوقف می گردد. به دلیل اکسیژن پایین یا بالا رفتن سطح دی اکسید کربن در خون، تنفس غیرارادی آغاز می گردد و سپس قربانی مقادیر زیادتری آب به درون ریه های خود فرو می برد که به خفگی مرطوب ( wet drowning ) معروف است. همچنین ممکن است استفراغ و آسپیراسیون محتویات معده ای ( به دلیل بلع مقادیر زیاد آب ) صورت گرفته باشد که درمان را با دشواری روبرو می سازد.
الگوی بالینی در ۱۰٪ مابقی، خفگی خشک ( dry drowning ) است. برعکس خفگی مرطوب که در آن اسپاسم حلق متوقف می گردد، در قربانیان خفگی خشک، این اسپاسم بر جای مانده و موجب آسفیکسی ( asphyxia ) می گردد. هیچ یا مقدار کمی آسپیراسیون در نوع خفگی خشک موجود است. تمام بیماران غرق شده، دچار هیپوکسی هستند. در خفگی مرطوب، هیپوکسی به دلیل آسپیراسیون مایعات به درون شش ها صورت گرفته که موجب اختلال در فعالیت سورفاکتانت ( surfactant ) می گردد. این پدیده به این علت روی می دهد که آب، سورفاکتانت را شستشو یا ویژگی های فیزیکی مانند فشار سطحی آن را تغییر داده و موجب می گردد که حبابچه های ششی، حالت بی ثباتی پیدا کرده و مچالگی پیدا کنند. بعضی از حبابچه های ششی مچاله شده و آتلکتیک ( atelectatic ) می شوند و موجب تولید شانت درون ششی مطلق می شوند؛ در حالی که بعضی دیگر از حبابچه های ششی، به خوبی هواگیری نکرده و تولید شانت نسبی می کنند.
نزدیک به غرق شدگی ( near drowning ) بر اساس «وجود حیات، حداقل به صورت موقتی، بعد از خفگی در نتیجه فرورفتن در یک محیط مایع» تعریف می شود.
... [مشاهده متن کامل]
در هر صورت خفگی در آب یک تراژدی است، زیرا قربانیان اغلب جوان بوده و در شرایط جسمی خوبی هستند. در زمان رسیدن غریق در بخش اورژانس، می توان گستره ای از الگوهای بالینی را از کاملاً هوشیار تا ایست قلبی مشاهده کرد. بعضی از مواقع به نظر می رسد که امیدی به مورد غرق شده وجود نداشته باشد و بیمار بدون تنفس بوده و برون ده قلبی نیز صفر و مردمک ها نیز گشاد باشند؛ اما با توسعه مراقبت های اورژانسی، بعضی از قربانیان که به نظر می رسید امیدی به برگشت آنها نیست، به خوبی روند بهبودی را طی نمودند. حتی قربانیانی که یک ساعت یا بیشتر در آب شناور بوده اند، بعد از تلاش های دامنه دار، نجات یافته اند؛ از این رو می بایست به مورد غرق شدگی جدا از موارد دیگر احیاء قلبی - تنفسی نظر افکنده شود.
هنگام فرورفتن در یک مایع، مقادیر کمی مایع به درون هیپوفارنکس فرومی رود که موجب القای اسپاسم حلق ( laryngospasm ) می گردد. قربانی سپس مقادیر زیادی مایع بلع می کند. در ۹۰ درصد از موارد غرق شدگی، اسپاسم حلق متوقف می گردد. به دلیل اکسیژن پایین یا بالا رفتن سطح دی اکسید کربن در خون، تنفس غیرارادی آغاز می گردد و سپس قربانی مقادیر زیادتری آب به درون ریه های خود فرو می برد که به خفگی مرطوب ( wet drowning ) معروف است. همچنین ممکن است استفراغ و آسپیراسیون محتویات معده ای ( به دلیل بلع مقادیر زیاد آب ) صورت گرفته باشد که درمان را با دشواری روبرو می سازد.
الگوی بالینی در ۱۰٪ مابقی، خفگی خشک ( dry drowning ) است. برعکس خفگی مرطوب که در آن اسپاسم حلق متوقف می گردد، در قربانیان خفگی خشک، این اسپاسم بر جای مانده و موجب آسفیکسی ( asphyxia ) می گردد. هیچ یا مقدار کمی آسپیراسیون در نوع خفگی خشک موجود است. تمام بیماران غرق شده، دچار هیپوکسی هستند. در خفگی مرطوب، هیپوکسی به دلیل آسپیراسیون مایعات به درون شش ها صورت گرفته که موجب اختلال در فعالیت سورفاکتانت ( surfactant ) می گردد. این پدیده به این علت روی می دهد که آب، سورفاکتانت را شستشو یا ویژگی های فیزیکی مانند فشار سطحی آن را تغییر داده و موجب می گردد که حبابچه های ششی، حالت بی ثباتی پیدا کرده و مچالگی پیدا کنند. بعضی از حبابچه های ششی مچاله شده و آتلکتیک ( atelectatic ) می شوند و موجب تولید شانت درون ششی مطلق می شوند؛ در حالی که بعضی دیگر از حبابچه های ششی، به خوبی هواگیری نکرده و تولید شانت نسبی می کنند.