غربت زده. [ غ ُب َ زَ دَ / دِ ] ( ن مف مرکب ) آنکه از شهر و وطن خود دور و مهجور باشد. غربت دیده. ( آنندراج ) : رنگ و بو پرده بینائی بلبل شده است یک نفس شبنم غربت زده مهمان گل است.
صائب ( از آنندراج ).
- امثال : غربت زده مهربان باشد. ( امثال و حکم دهخدا ذیل غربت ).
فرهنگ فارسی
( صفت ) آنکه از شهر و موطن خود دور مانده غربت زده .