غراب ابقع. [ غ ُ ب ِ اَ ق َ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) کلاغ پیسه. غراب البین. ( اقرب الموارد ). فاجع. جوهری گوید: غراب ابقع همان است که دارای سفیدی و سیاهی است و آن را غراب البین نیز نامند. صاحب مجالسه گوید: وجه تسمیه وی به این نام آن است که وقتی نوح ( ع ) وی را فرستاد تا به آب نگاه کند، رفت و برنگشت . ابن قتیبه گوید آن را به همین علت فاسق دانند، و اعور نیز گویند یا به جهت اینکه یک چشم خود را به علت قوت بصر ببندد و یا به علت درخشانی چشمان و حدت بصرش به این نام موسوم است و این از باب اضداد است ، و در طبیعت وی خیانت و دزدی است و عرب آن را شوم داند و صدایش را کریه شمارد. ( از صبح الاعشی ج 2 ص 81 ). رجوع به غراب و غراب البین شود.
