غبار افشاندن

لغت نامه دهخدا

غبار افشاندن. [ غ ُ اَ دَ ] ( مص مرکب ) گرد برانگیختن. گرد پاشیدن :
دی غباری بر فلک میرفت گفتم کاین غبار
مرکبان شه ز راه کهکشان افشانده اند.

خاقانی.

ساحل آماده ای گشته ست هر آغوش موج
گر غبار از دل به بحر بی کنار افشانده ام.

صائب.

( مصدر ) برانگیختن گرد و غبار گرد پاشیدن .

پدر مرده را سایه بر سر فکن
غبارش بیفشان و خارش بکن
بوستان
سعدی
هوا داری ، مراقبت ، تیمار کردن

غبار کردن