غباء

لغت نامه دهخدا

غباء. [ غ َ ] ( ع اِ ) زمین درشت. ( منتهی الارب ).
غباء. [ غ َ ] ( اِخ ) جایگاهی است در شام. قال عدی بن الرقاع :
لمن المنازل افقرت بغباء
لوشئت هیجت الغداة بکائی.
( معجم البلدان ).

پیشنهاد کاربران

بپرس