غایه الامکان فی درایه المکان

غایة الْاِمکان فی دِرایَة ِالمَکان
رساله ای به فارسی، در عرفان، نوشتۀ شیخ تاج الدین محمود اُشنُوِی. مؤلف، که از عرفای قرن ۶ و ۷ق است، این رساله را از پیِ مخالفتِ کسانی که او را قائل به تشبیه دانسته اند نگاشته است و در آن دو مبحثِ بسیار مهم زمان و مکان را در یک مقدمه، سه فصل اصلی و یک فصل فرعی بررسی کرد، تا از آن انتقادات برهد، و اعتقاد خود در باب آن مباحث را آشکار نماید. اگرچه دو مبحثِ زمان و مکان، موضوع اصلیِ کتاب را تشکیل می دهد، اما فصل نخست رساله، که در آن از توحید و مراتب قولی و علمی و عملیِ آن سخن رفته است، نیز شایستۀ توجه بسیار است. این رساله به همراه دیگر آثار اشنوی، چاپ شده است. یک بار نیز، آن را با انتساب به خواجه محمود دهدار عیانی، و یک بار دیگر به نام عین القضاة همدانی عرضه کرده اند. ترجمه ای به اردو نیز از آن منتشر شده است. این کتاب به همراه رسائل شاه نعمت الله ولی در یک جلد منتشر شد (۱۳۱۱ش).