غاوی. ( ع ص ) نعت فاعلی از غوایت. گمراه. بی راه. ضال. ج ، غواة، غاوون ، غاوین. || نومید. ( منتهی الارب ). || ( اِ ) دیو. و منه : یتبعهم الغاوون ؛ ای الشیاطین او من ضل من الناس او الذین یحبون الشاعر اذا هجا قوماً او محبوه لمدحه ایاهم بما لیس فیهم. || ملخ. || رأس غاو؛ سر کوچک. ( منتهی الارب ).
