غالیه بوی

لغت نامه دهخدا

غالیه بوی. [ ی َ / ی ِ ]( ص مرکب ) آنچه بوی غالیه دهد. غالیه بو :
من وآن جعدموی غالیه بوی
من و آن ماهروی حورنژاد.
رودکی.
تا پدید آیدت امسال خط غالیه بوی
غالیه تیره شد و زاهری و عنبر خوار.
عماره.
کاین ز تبش آبله رویت کند
وآن ز نفس غالیه بویت کند.
نظامی.
ندیدم آبی و خاکی بدین لطافت و پاکی
تو آب چشمه حیوان و خاک غالیه بوئی.
سعدی.

فرهنگ فارسی

( غالیه بو ی ) ( صفت ) آنکه یا آنچه بوی غالیه دهد .

پیشنهاد کاربران

بپرس