روش علمی مطالعه غارها را غارشناسی ( Speleology ) می گویند. غارشناسی به مطالعه غارها و دیگر عارضه های کارستی، اجزای تشکیل دهنده آن ها، ساختارها و ویژگی های فیزیکی آن ها، تاریخ غارها، جانداران درون و نزدیک غار، و روندهایی که باعث این موارد می شود می پردازد.
مطالعه تغییرات در شکل غارها در طی زمان غارریخت شناسی speleomorphology و روند تشکیل غارها را غارزایی speleogenesis می گویند.
غارشناسی یک حوزه علمی چندرشته ای است که دانش های حوزه های شیمی، زیست شناسی، فیزیک، هواشناسی، و نقشه برداری را ترکیب کرده و از این طریق تصویری از غارها و سامانه های متغیر و پیچیده آن ها به دست می دهد.
گاه از اصطلاح غارشناسی برای اشاره به فعالیت های شناسایی نقاط نامشخص غارها توسط غارنوردان نیز استفاده می شود.
غارهای طبیعی در اثر عوامل مختلفی چون نفوذ آب در طبقات آهکی، وقوع زمین لرزه یا چین خوردگی زمین، اثر آبشارها و امواج دریا، وجود آتشفشان یا گدازه های حاصل از آن و انواع غارهای بادی و یخی به وجود می آید. غارهای طبیعی بیشتر در اثر نفوذ آب در طبقات آهکی به وجود می آیند و به فراوانی در دنیا یافت می شوند. تعداد اندکی از آن ها در سنگ های گرانیتی، آتشفشانی یا سنگ های شنی وجود دارند. [ ۱]
به تمام سنگ هایی که بعد از تشکیل فضای غار بر اثر چکیدن آب های فرورو در کف و دیواره های غار به وجود می آید غارسنگ speleothem می گویند که معروف ترین آن ها چکنده ( استالاکتیت ) و چکیده ( استالاگمیت ) هستند.
محیط غارها به سه دسته تقسیم می شود:
• درزمینی ( Endogean ) : بخشی از غار که با خاک سطح زمین در ارتباط است. این ارتباط از طریق شکاف ها و درزهای صخره ها، نشت آب روی زمین، و نفوذ ریشه گیاهان به وجود می آید.
• کنارزیرزمینی ( Parahypogean ) : مناطق آستانه ای نزدیک به دهانه غار که تا آخرین نقاط نفوذ نور ادامه دارد.
• زیرزمینی ( Hypogean ) : این محیط ها ممکن است به طور منظم از طریق باد یا رودخانه های زیرزمینی، یا کوچ جانوران با سطح در تماس باشند یا ممکن است کاملاً جدا از محیط بیرون بمانند. محیط های زیرزمینی عمیق ممکن است اکولوژی های مستقلی را تشکیل بدهند که منبع اصلی انرژی در آن ها نه نور خورشید بل که انرژی شیمیایی باشد که توسط باکتری های شیمی خودپرورد chemoautotrophic از سنگ آهک و دیگر مواد معدنی آزاد می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمطالعه تغییرات در شکل غارها در طی زمان غارریخت شناسی speleomorphology و روند تشکیل غارها را غارزایی speleogenesis می گویند.
غارشناسی یک حوزه علمی چندرشته ای است که دانش های حوزه های شیمی، زیست شناسی، فیزیک، هواشناسی، و نقشه برداری را ترکیب کرده و از این طریق تصویری از غارها و سامانه های متغیر و پیچیده آن ها به دست می دهد.
گاه از اصطلاح غارشناسی برای اشاره به فعالیت های شناسایی نقاط نامشخص غارها توسط غارنوردان نیز استفاده می شود.
غارهای طبیعی در اثر عوامل مختلفی چون نفوذ آب در طبقات آهکی، وقوع زمین لرزه یا چین خوردگی زمین، اثر آبشارها و امواج دریا، وجود آتشفشان یا گدازه های حاصل از آن و انواع غارهای بادی و یخی به وجود می آید. غارهای طبیعی بیشتر در اثر نفوذ آب در طبقات آهکی به وجود می آیند و به فراوانی در دنیا یافت می شوند. تعداد اندکی از آن ها در سنگ های گرانیتی، آتشفشانی یا سنگ های شنی وجود دارند. [ ۱]
به تمام سنگ هایی که بعد از تشکیل فضای غار بر اثر چکیدن آب های فرورو در کف و دیواره های غار به وجود می آید غارسنگ speleothem می گویند که معروف ترین آن ها چکنده ( استالاکتیت ) و چکیده ( استالاگمیت ) هستند.
محیط غارها به سه دسته تقسیم می شود:
• درزمینی ( Endogean ) : بخشی از غار که با خاک سطح زمین در ارتباط است. این ارتباط از طریق شکاف ها و درزهای صخره ها، نشت آب روی زمین، و نفوذ ریشه گیاهان به وجود می آید.
• کنارزیرزمینی ( Parahypogean ) : مناطق آستانه ای نزدیک به دهانه غار که تا آخرین نقاط نفوذ نور ادامه دارد.
• زیرزمینی ( Hypogean ) : این محیط ها ممکن است به طور منظم از طریق باد یا رودخانه های زیرزمینی، یا کوچ جانوران با سطح در تماس باشند یا ممکن است کاملاً جدا از محیط بیرون بمانند. محیط های زیرزمینی عمیق ممکن است اکولوژی های مستقلی را تشکیل بدهند که منبع اصلی انرژی در آن ها نه نور خورشید بل که انرژی شیمیایی باشد که توسط باکتری های شیمی خودپرورد chemoautotrophic از سنگ آهک و دیگر مواد معدنی آزاد می شود.
wiki: غارشناسی